Με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψα στο μπλόγκ του Διονύση Βίτσου.
Δάσκαλος μου στη ζωγραφική είχε περάσει από το εργαστήριο προχθές και μου διηγήθηκε την ιστορία του εικαστικού περιοδικού Ζυγός. Το 1956 ένας εύπορος αρχοντάνθρωπος της Αθήνας ξεκίνησε τη λειτουργία της γκαλερί Ζυγός ίσως της πιο ιστορικής γκαλερί της Αθήνας .Αυτή ανέδειξε τον Γιάννη Τσαρούχη και πολλούς άλλους μεγάλους ζωγράφους μας. Παράλληλα ο άνθρωπος αυτός εξέδιδε το περίφημο περιοδικό για εικαστικά θέματα Ζυγός που τέτοιο δεν έχει η Ελλάδα δει εδώ και πολλά χρόνια. Για να συνεχίσει την έκδοση αυτού του περιοδικού ο άνθρωπος αυτός πούλησε το σπίτι του. Πόσοι και ποιοι τη δεκαετία του εξήντα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν ένα περιοδικό για τα εικαστικά. Για να συνεχίζει να εκδίδει το Ζυγό μετά από κάποια χρόνια πούλησε και το δεύτερο σπίτι του. Βλέποντας το μέλλον ζοφερό άρχισε να παρακαλά υπουργούς της εποχής για στήριξη του περιοδικού χωρίς κανένα αποτέλεσμα βέβαια. Έτσι όμως ήρθε η στιγμή που είπε πια τέρμα δε μπορώ να βγω και στο δρόμο και το περιοδικό έκλεισε και το κενό του ακόμα το μετράμε όσοι μπερδευόμαστε μ’ αυτά ενώ ακούμε στα λόγια των δασκάλων μας ότι το περιοδικό αυτό ήταν στην εποχή του ένα μεγάλο σχολείο. Αυτή λίγο πολύ είναι η ιστορία όλων των δυστυχώς θνησιγενών περιοδικών πολιτισμού στο τόπο μας. Ο κύριος ήταν ένας bon vivant που για να πραγματοποιήσει το έργο του ξεπούλησε όλη την περιουσία που έτυχε να έχει. Ήταν όπως θα ‘λεγε και ο Εφλατούν, Άρχοντας. Άνθρωπος δηλαδή που μοιράζει το πλούτο του στους άλλους αντί να τον συσσωρεύει για ίδιον όφελος. Ξέρω και σήμερα τέτοιους ανθρώπους όχι λίγους και εδώ και στην Ζάκυνθο που καταγίνονται με τα πολιτιστικά με αμέτρητο κόπο, πολύ συχνά με δικά τους έξοδα και είναι μόνοι, μα τόσο μόνοι σε αυτό, όχι μόνο από τη κρατική στήριξη αλλά και από τη πλειοψηφία των συμπολιτών τους .Ας είναι αυτό λίγες λέξεις θαυμασμού και εκτίμησης για αυτούς τους σύγχρονους άρχοντες την ίδια στιγμή που τα τελευταία είκοσι χρόνια στη πατρίδα μας άλλοι συμπολίτες τους καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα για τον ατομικό τους πλουτισμό.
Δάσκαλος μου στη ζωγραφική είχε περάσει από το εργαστήριο προχθές και μου διηγήθηκε την ιστορία του εικαστικού περιοδικού Ζυγός. Το 1956 ένας εύπορος αρχοντάνθρωπος της Αθήνας ξεκίνησε τη λειτουργία της γκαλερί Ζυγός ίσως της πιο ιστορικής γκαλερί της Αθήνας .Αυτή ανέδειξε τον Γιάννη Τσαρούχη και πολλούς άλλους μεγάλους ζωγράφους μας. Παράλληλα ο άνθρωπος αυτός εξέδιδε το περίφημο περιοδικό για εικαστικά θέματα Ζυγός που τέτοιο δεν έχει η Ελλάδα δει εδώ και πολλά χρόνια. Για να συνεχίσει την έκδοση αυτού του περιοδικού ο άνθρωπος αυτός πούλησε το σπίτι του. Πόσοι και ποιοι τη δεκαετία του εξήντα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν ένα περιοδικό για τα εικαστικά. Για να συνεχίζει να εκδίδει το Ζυγό μετά από κάποια χρόνια πούλησε και το δεύτερο σπίτι του. Βλέποντας το μέλλον ζοφερό άρχισε να παρακαλά υπουργούς της εποχής για στήριξη του περιοδικού χωρίς κανένα αποτέλεσμα βέβαια. Έτσι όμως ήρθε η στιγμή που είπε πια τέρμα δε μπορώ να βγω και στο δρόμο και το περιοδικό έκλεισε και το κενό του ακόμα το μετράμε όσοι μπερδευόμαστε μ’ αυτά ενώ ακούμε στα λόγια των δασκάλων μας ότι το περιοδικό αυτό ήταν στην εποχή του ένα μεγάλο σχολείο. Αυτή λίγο πολύ είναι η ιστορία όλων των δυστυχώς θνησιγενών περιοδικών πολιτισμού στο τόπο μας. Ο κύριος ήταν ένας bon vivant που για να πραγματοποιήσει το έργο του ξεπούλησε όλη την περιουσία που έτυχε να έχει. Ήταν όπως θα ‘λεγε και ο Εφλατούν, Άρχοντας. Άνθρωπος δηλαδή που μοιράζει το πλούτο του στους άλλους αντί να τον συσσωρεύει για ίδιον όφελος. Ξέρω και σήμερα τέτοιους ανθρώπους όχι λίγους και εδώ και στην Ζάκυνθο που καταγίνονται με τα πολιτιστικά με αμέτρητο κόπο, πολύ συχνά με δικά τους έξοδα και είναι μόνοι, μα τόσο μόνοι σε αυτό, όχι μόνο από τη κρατική στήριξη αλλά και από τη πλειοψηφία των συμπολιτών τους .Ας είναι αυτό λίγες λέξεις θαυμασμού και εκτίμησης για αυτούς τους σύγχρονους άρχοντες την ίδια στιγμή που τα τελευταία είκοσι χρόνια στη πατρίδα μας άλλοι συμπολίτες τους καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα για τον ατομικό τους πλουτισμό.
5 σχόλια:
Μπάμπη μου, εσύ καλά τα λες αλλά ποίος σε ακούει;;; Η τέχνη όμως, είναι για λίγους κι εκλεκτούς. Με συμπαθάς αλλά μου έπεσε βαριά η επέτειος της Ένωσης των Επτανήσων, σήμερα...
Δε λέω Μπάμπη μου, πως είναι εύκολο να αγωνίζεται κανείς για τον πολιτισμό, για την ομορφιά ας πούμε καλύτερα, "χωρίς ανταπόκριση" όπως λέμε, αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Και τα χειρότερα είναι να κερδίζεις πολλά λεφτά -λιγότερο ή περισσότερο νόμιμα- και να μην μπορείς να αντλήσεις ευχαρίστηση από αυτά. Να μην έχεις δηλαδή κάτι που να σου αρέσει πολύ για να τα ξοδεύεις. Ή να μην έχεις χρόνο να τα ξοδεύσεις σε ό,τι σου αρέσει,γιατί κυνηγάς χρήματα, κοσμικότητες ή καριέρρες πολιτικού! Ή και να τα ξοδεύεις σε πράγματα που με το που τα αποκτάς "γκώνεις" και μετά αναρωτιέσαι:Και τώρα τι;
Είναι λοιπόν ευτυχείς όσοι κάνουν στη ζωή τους αυτό που τους αρέσει και μάλιστα κατ' επάγγελμα. Όπως εσύ ας πούμε. Κι ας δυσκολεύονται, ίσως, να το αντιμετωπίσουν οικονομικά. Αρκεί που μόλις τελειώσουν κάτι που μπήκε στο μυαλό τους, αμέσως τους έρχονται άλλες δέκα ιδέες κι επιθυμίες. Πόσο μάλλον άμα δουλεύουν με την ομορφιά. Τις Καλές Τέχνες και τα Γράμματα. Κι ας μην έχουν ανταπόκριση από πολλούς. Σάμπως νομίζεις πως τους νοιάζει και πολύ; Για τους άλλους είναι κρίμα, που ενώ μπορούν να αντλήσουν αέναη χαρά από όσα κάνουν, την στερούνται. Υπάρχουν εκδότες στην Ελλάδα, όπως η εκδότρια του εκδοτικού οίκου Εξάντας, που δαπάνησαν τεράστιες περιουσίες για να εκδόσουν τα βιβλία που ήθελαν. Μάλιστα η συγκεκριμένη, η Μάγδα Κοτζιά -και το λέω επειδή και η ίδια το λέει- πούλησε ένα μεγάλο διαμέρισμα στο Παρίσι μόνο και μόνο να εκδώσει ένα βιβλίο απαιτήσεων! Ούτε που το σκέφτηκε. Το χάρηκε μάλιστα. Το βιβλίο αυτό ουδέποτε της απέφερε ούτε το 20% του κόστους του. Κι όμως, μαζί με τα άλλα του εκδοτικού οίκου μείνανε στην ελληνική βιβλιογραφία, για όποιον θέλησε ή θα θελήσει να επωφεληθεί της "μούρλιας" της σπουδαίας αυτής γυναίκας. Μήπως όμως οι "μουρλοί" δεν προχωρούν τον κόσμο πάντα; Αλλοίμονο στους μετρίως μέτριους και πάντα μετρημένους!
Συμφωνώ και επαυξάνω.
κι εγω κι εγω !!!!!
Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:
α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία - http://giatinamalia-blog.blogspot.com/. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.
Σας ευχαριστούμε.
Δημοσίευση σχολίου