Οργή νούμερο ένα και δύο.

Οργή Νούμερο 1 (ολόφρεσκια της ώρας).

Πήγα το μεσημέρι να πάρω τη κόρη μου από το σχολείο και ήταν φορτωμένη, με μια φωτογραφία της πορτρέτο 30 επί 50 και μερικές ίδιες μικρότερες .Επίσης με ένα άθλιο σημειωματάριο με εξώφυλλο από δερματίνη.
-Μπαμπά θα τα πάρουμε κάνουν 17 ευρώ.
Λοιπόν κάποιος επιχειρηματίας έρχεται στο σχολείο φωτογραφίζει τα παιδιά (με ποιο δικαίωμα και αυτό δεν επιτρέπεται γιατί που ξέρω εγώ τι θα τις κάνει τις φωτογραφίες ενός ανηλίκου. Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων τι θα έλεγε για αυτά;) και μετά τους δίνει αυτά τα προϊόντα του προς 17 ευρώ το ένα.
Με ποία λογική γίνεται αυτό; Άστο μου λένε τα σχολεία ανήκουν στους δήμους και ο δήμαρχος επιβάλει στο σχολείο ένα φωτογράφο να κάνει αυτή τη δουλειά .
Και ο διευθυντής δεν αντιδρά; Τ ι λες τώρα να πάει κόντρα στο δήμαρχο; Δεν θα του στείλει μπογιατζήδες το καλοκαίρι να βάψουν το σχολείο ούτε υδραυλικούς να επισκευάσουν τις τουαλέτες. Και για αυτό κάνουν τη κότα;
Καλύτερα ένα βρώμικο σχολείο χωρίς τουαλέτες να χέζουν έξω τα παιδιά στο δρόμο παρά αυτή η ξευτίλα.Κυρία Γιανάκου μου για τραβήξετε κανένα αυτί γιατί υπάρχει και αξιοπρέπεια.Ξέρω οτι αυτό γίνεται σχεδόν σε όλα τα σχολεία. (1 Δημοτικό Σχολείο Υμηττού και 6 Δημοτικό Σχολείο Δάφνης )

Οργή Νούμερο 2 (κατεψυγμένη ενός μηνός)

Παρακολουθήσαμε την Μεγάλη Δευτέρα 2 Απριλίου στη Μητρόπολη Ζακύνθου τη συναυλία του Σπύρου Δεληγιανόπουλου με το Κουαρτέτο εγχόρδων ( Γιάννης Γεωργιάδης μαέστρος- Α΄ βιολί).Γράφει η αφίσα της συναυλίας: συνδιοργάνωση ΔΕΠΑΖ, Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου. Όσοι βρεθήκαμε εκεί στη συναυλία βέβαια δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκτός ελαχίστων, αλλά μόνο να την ακούσουμε. Έτσι δεν είδαμε τους μουσικούς αλλά το μόνο που βλέπαμε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν οι πλάτες των εικονοληπτών της τηλεόρασης οι οποίοι ήταν μπροστά μπροστά και σχημάτιζαν αδιαπέραστο τείχος .
Η συναυλία νομίζαμε ότι έγινε για τους παρευρισκόμενους και όχι για το τηλεοπτικό κοινό. Δεν έχω αντίρρηση να εικονογραφηθεί το γεγονός όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται εις βάρους του ίδιου του γεγονότος και οι αληθινοί μετέχοντες ακροατές να μετατρέπονται σε κομπάρσους μιας τηλεοπτικής παράστασης. Έχει διαστραφεί εντελώς πια το ήθος.
Η πραγματικότητα είναι μόνο η εικονική η άλλη είναι πια χωρίς σημασία.Όσοι ανθρωποι θέλουν να ζήσουν μπαίνουν πραγματικά στο περιθώριο σιγά σιγά. Η ζωή είναι η τηλεόραση.Αυτό που με τρομάζει δεν είναι τόσο η συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή των διοργανωτών (θα το μάθουμε άραγε ποτέ;) αυτό που με σοκάρει πραγματικά είναι οτι ο κόσμος έχει πια εθιστεί σ'αυτό, και το θεωρεί λογικό.