Ένα αθώο παιδικό χαμόγελο όταν το αντικρίζω με γεμίζει με πολύ
βαθιά ικανοποίηση .Δεν είναι κάτι δεδομένο, και μου φαίνεται όσο περνάει ο καιρός
γίνεται και πιο
σπάνιο. Είναι το χαμόγελο του προσώπου που ολοκληρωτικά δίνεται στην ευτυχία της στιγμής σε αυτό που ζει και δεν το σκιάζει κάτι άλλο. Το κερδίζεις όταν χαρίσεις για λίγο όλο σου το ενδιαφέρον σε ένα παιδί όταν αισθανθεί
ότι το αποδέχεσαι και το σέβεσαι. Γιατί αυτό γεμίζει ευτυχία ένα παιδικό πρόσωπο και μου φαίνεται όχι μόνο παιδικό. Η αποδοχή.
Δεν το έχουν όλα τα παιδιά γιατί τους το κλέβουν κατά κόρον οι γονείς τους με το επιφανειακό ενδιαφέρον τους για αυτά και τα ανοιχτά προσωπικά τους θέματα που τα βασανίζουν. Το έχω συναντήσει σε κάποιους αγιορείτες και σε παιδιά γονέων με σχετικά καλή συζυγική σχέση. Τυχεροί και ευλογημένοι όσοι μπορούν να χαίρονται ολοκληρωτικά χωρίς σκιές. Μου το θύμισεμε το χαμόγελο του ο μικρός Πάνος Μ. σήμερα το πρωί και σ΄αυτόν είναι αφιερωμένο αυτό το post. Ότι είναι ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός παιδιού είναι το φως στο σκοτάδι.