Ο αγαπητός κύριος Διονύσιος Ξένος

 Χθες το βράδυ επισκέφτηκα ένα αγαπητό πρόσωπο. Όσοι μεγαλύτεροι στην ηλικία Ζακυνθινοί θα γνωρίζουν τον Διονύσιο Ξένο ( Νιόνιο για μας τους Τζαντιώτες) γέροντα ηλικίας 96 ετών πλην όμως υγιέστατο και πολύ ευδιάθετο. Ήθελα μόνον μέσα από αυτό το πόστ να μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από τη δίωρη συνάντηση μας μια και νομίζω έχουν κάποια αξία.

«Λέω στα παιδιά μου αν ένας άνθρωπος σας ζητήσει ένα ποτήρι νερό ποτέ μη του δώσετε ένα ποτήρι νερό να τον φιλέψετε λίγο ψωμί, λίγο τυρί, λίγο κρασί.»

Ο κύριος Ξένος πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο και τραυματίσθηκε στο πόδι και από τότε κουτσαίνει.

« Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή μου και χαίρομαι που έχω γεράσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να μεγαλώνει κανείς. Και να πεθάνω τώρα ευχαριστημένος θα είμαι. Κανείς δε θέλει να πεθάνει μα θα ήτανε πολύ χειρότερα αν αύριο σπάσω το πόδι μου και ταλαιπωρηθώ και εγώ και βασανίσω και τους γύρω μου»

«Κάθε μήνα πηγαίνω στη Τράπεζα και παίρνω τη σύνταξη μου .Κάθε Χριστούγεννα θα πάρω ένα μικρό δώρο για τους 12 υπαλλήλους της τράπεζας»

Φεύγοντας μου είπε «Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες .Όμως ποτέ μην απελπιστείς θα αλλάξουν τα πράγματα. Να έχεις μόνο υπομονή και μην πανικοβληθείς ποτέ»

«Ζω μια ζωή σ΄ αυτό το σπίτι .Ήθελα κάποιον συμβολαιογράφο να τακτοποιήσω κάποιο θέμα μου. Έχω δυο γνωστούς μου που όποτε χρειάστηκα κάτι ούτε καν με αφήσανε να πάω στο γραφείο τους ήρθαν αυτοί στο σπίτι μου. Είπα όμως στη εγγονή μου που είναι δικηγόρος μήπως έχεις κάποια φίλα συμβολαιογράφο να βοηθήσουμε και έναν νέο άνθρωπο» 

και θυμάμαι με αυτά τη δήλωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου σήμερα στα ΝΕΑ   http://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=4488496

«Η ταινία μου θα πάει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου αλλά εκτός συναγωνισμού, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν αποφασίσει να βραβεύουν τους νέους κι εγώ, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό, δεν δέχομαι να πηγαίνω σε φεστιβάλ και να μην παίρνω βραβεία»!

 

Ποιος είναι ο ταλαίπωρος απο τους δύο;

Όποιος απαντήσει σωστά να μου δώσει τη διεύθυνση του να πω στον αγαπητό μου κύριο Ξένο να του στείλει ένα δωράκι Χριστούγεννα που έρχονται.

"Εικόνα:"Η φιλοξενία του Αβραάμ"

ΕΞΑΨΕΙΣ

Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής του Μπ. Πυλαρινού «Η Γιορτή»

Αν -ο μη γένοιτο- οι εξάψεις κατακάτσουν της Γιορτής

κράτα μου εμένα

.

το προσωπάκι της ελπίδας ολοφέγγαρο

βρέξει χιονίσει

.

τον αερόστατο έρωτα τυφλό πάνω απ’ τη θλίψη

.

ιστιοφόρο το καρπούζι μεσοκάναλα

και δε συμμαζεύεται

.

πορτοκαλί απόπειρες φωτός να πουν αλήθειες.

.

.

Αν -ο μη γένοιτο-

.
χαρά να λάμπει κράτα μου

και παραμύθια

.

.

στον βύθιο δράκοντα μην επιτρέψεις.

.

(π.Παναγιώτης Καποδίστριας, Μπανάτο, 6-7.11.2008)

.

Περισσότερα στο http://pakapodistrias.blogspot.com/2008/11/blog-post_10.html

Έχεις κατάθλιψη; Δεν είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή που ζεις; Έχω τη λύση.

Κάνε μια βόλτα στον Ευαγγελισμό Σάββατο βράδυ όταν εφημερεύει και θα δεις πως θα 'ρθεις στα ίσια σου. Δε φαντάζεστε λοιπόν τι έζησα πηγαίνοντας το φίλο μου και περιμένοντας τρεισήμισι ώρες για να του βγάλουν μια ακτινογραφία. Αλλά αυτό που θα 'θελα να φωτογραφίσω και να σας το δείξω, αλλά ντρεπόμουνα, ήταν όλα αυτά τα κοριτσάκια που είχαν βγει για Σαββατόβραδο και περιφέρονταν εκεί ημίγυμνα και πολύ trendy. Ήταν αυτό που λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες grotesque.
Για να μην αρχίσετε τα γνωστά για την Ελλάδα και το σύστημα υγείας, που θα έχετε και δίκιο βέβαια, θα ήθελα να σας πω μια ιστορία.
Στη Νέα Υόρκη μια κυρία πήγε σε ένα Δημόσιο Νοσοκομείο και περίμενε να την εξετάσουν 12 ώρες. Όταν ήρθε η ώρα να την εξετάσουν ήταν νεκρή. Δεν έγινε καμιά φασαρία, καμιά εφημερίδα δεν έγραψε μια λέξη όπως νομίζω οτι θα συνέβαινε στην Ελλάδα. Μόνο το Δ.Σ. του Νοσοκομείου αποφάσισε ότι … κανείς δεν πρέπει να περιμένει περισσότερο από δέκα ώρες.
Και κάτι ακόμα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της ποδοπάτησης κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας στον Ευαγγελισμό υπήρχε κάτι που πάλι δεν πρόκειται να το συναντήσεις στις Βρυξέλες (ακόμα και αν είσαι βέρος Βρυξελιώτης).Όλοι οι ασθενείς είχαν κάποιον στο πλάι τους σε υστερία συνήθως, αλλά κάποιον και εγώ αυτό το βρίσκω πολύ σπουδαίο.

Ο δαίμων της οικολογίας

Ήρθε λαχανιασμένος ως την πόρτα της έκθεσης. Διάβασα χθες τη συνέντευξη σου στην Ελευθεροτυπία και ήρθα να δω τον παράδεισό σου. Από τον Αύγουστο με τυραννάει μια λοίμωξη του αναπνευστικού. Νοσηλεύτηκα στο νησί, μετά εδώ και θα έφευγα αύριο αλλά τελικά πρέπει να ξαναμπώ τη Δευτέρα στο Νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις. Είμαι 82 χρονών μ΄ αρέσει πολύ η ζωή και μ΄ αρέσουν τα πράγματα που κάνω…Το τελευταίο καιρό είμαι πολύ ευσυγκίνητος, καταλαβαίνεις …Είναι ο αειθαλής δαίμων της οικολογίας και του πολιτισμού της Ζακύνθου και του εύχομαι ολόψυχα περαστικά.

Φωτογραφία απο το http://pappous-christophorus.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

Θερινές, εν πλω βόλτες στο νησί.Μέσω Γερακαρίο Γάιδαρος.

Ζήτω;

Στην εθνική μας επέτειο παρακολούθησα την παρέλαση σε κάποιο δήμο της Αττικής. Ήταν μια οδυνηρή εμπειρία. Πριν την παρέλαση η κατάθεση στεφάνων κράτησε ατέλειωτη ώρα γιατί στεφάνι κατέθεσε κάθε πικραμένος Σύλλογος υπαλλήλων καθαριότητας Δήμου, Σύλλογος για τα δικαιώματα της πράσινης μπεκάτσας …κτλ κτλ. Μετά λοιπόν αρχίζει η παρέλαση. Πρώτοι παρελαύνουν οι Αντιστασιακοί ένας κύριος γύρω στα 65 άντε 70 κρατάει τη σημαία και με το άλλο χέρι ένα παιδάκι περίπου 5 χρονών (η εγγονή του). Πίσω έρχονται κάποιοι ηλικιωμένοι και μετά κάποια παλικάράκια προκλητικά κακοντυμένα και κορίτσια με γόβες και μίνι, αδιάφοροι όλοι και άσχετοι με την παρέλαση. Τι είναι αυτοί; Τα εγγόνια των αντιστασιακών. Με συγχωρείτε έχουμε τρελαθεί τελείως; Η τιμή για μια ηρωική πράξη κληρονομείτε; Άρχισε η παρέλαση, η αστυνομία είχε τοποθετήσει ένα σκοινί στις άκρες του δρόμου. Όλοι ήταν μπροστά από το σκοινί και κανείς από πίσω .Συνεχίζω με πράγματα που μάλλον σας είναι γνωστά. Παρελαύνουν τα γυμνάσια και τα λύκεια. Τα περισσότερα κορίτσια είναι ντυμένα όπως τα εξώφυλλα των περιοδικών life style ψηλοτάκουνη γόβα, μίνι, μαλλί μοιραίο κτλ με μια διαφορά όλο αυτό το πακέτο με τα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια να ονειρεύονται να προκαλέσουν τη λαγνεία συνοδεύεται συνήθως όχι από σφριγηλά και φρέσκα κορμιά αλλά από κοιλίες και πάχος .Τα σχολεία είναι η εικόνα μας, εικόνα θλιβερή φαντασιόπληκτη αποκρουστική. Θαμπωνόμαστε από τη λάμψη του κενού και αντί να αυτοπροσδιοριστούμε αντιγράφουμε αμάσητα.
Υ.Γ. Κατοχή είχαμε 40-44 άρα κάποιος για να έχει κάνει αντίσταση θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον 18 χρονών έτσι δεν είναι; Άρα θα έπρεπε να γεννηθεί το αργότερο το 1926, δηλαδή σήμερα θα ήταν 82.Οι περισσότεροι από τους γέροντες που παρέλασαν σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνούσαν τα 80!!! ;

Περπάτησα από το σπίτι μου να πάρω λίγο ψωμί απ’ το φούρνο. Στην επιστροφή μου πέρασα απ’ έξω από το LIDL και εκείνη την ώρα κάποιος υπάλληλος έβγαζε δυο μεγάλες σακούλες με σκουπίδια και τις πέταξε στον κάδο. Εγώ προσπέρασα. Όπως απομακρυνόμουν ακούω μια γυναίκα να λέει «Θεέ μου που κατάντησε ο κόσμος!» Γυρίζω κα βλέπω τρείς μεσήλικες γυναίκες να είναι χωμένες μέσα στο κάδο με τα πόδια στον αέρα και να δίνουν μάχη ποιος θα πρωτοπάρει τα σκουπίδια που πέταξε ο υπάλληλος. Σοκαρίστηκα. Και εγώ τώρα κάνω έκθεση ζωγραφικής . Εδώ ο κόσμος καίγεται ...
Αργότερα βέβαια το είδα και λίγο καχύποπτα. Είναι τα κίνητρα αυτού του τόσο εξευτελιστικού σκηνικού, η πείνα μόνο. Ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος πια.

Φωτογραφία απο το http://forum.snowreport.gr/forum_posts.asp?TID=11389