25 Φεβ 2007

ERENLER.Μια εμπνευσμένη ιδέα για την αξιοποίηση του και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στο πλοίο.

Tο Νοέμβριο του 2001 το πλοίο ERENLER κατασκευασμένο το 1911 σε Αγγλικό ναυπηγείο, ναυαγεί στη Ζάκυνθο,
μεταφέροντας το μεγαλύτερο ανθρώπινο φορτίο στη σύγχρονη ιστορία της μετανάστευσης, στην ευρύτερη περιοχή.
Συνδέεται με ένα σημαντικό γεγονός για την σύγχρονη ιστορία της περιοχής, της Ευρώπης και ολόκληρης της ανθρωπότητας,
αφού ποτέ άλλοτε δεν έχουν καταγραφεί στη Μεσόγειο τόσοι μετανάστες (750 άτομα, οικονομικοί μετανάστες και πολιτικοί
πρόσφυγες, απομακρινόμενοι ή καταδιωγμένοι από εμπόλεμες περιοχές) σε ένα σκάφος. Αποτελεί μνημείο ανθρωπιστικής
αντιμετώπισης του ανθρώπινου φορτίου του από σύσσωμο σχεδόν τον πληθυσμό της Ζακύνθου, που με μια πρωτοφανή
για τα παγκόσμια δεδομένα κινητοποίηση έδωσε μαθήματα ανθρωπιάς σε ολόκληρο το σημερινό κόσμο. Η κήρυξη του πλοίου
ERENLER σε Νεότερο Διατηρητέο και Ιστορικό Μνημείο δίνει τη δυνατότητα αξιοποίησής του, στη Ζάκυνθο, ως πλωτού
εκθεσιακού χώρου που μπορεί να φιλοξενεί μόνιμη έκθεση για το συγκεκριμένο γεγονός και τη συμπαράσταση των ντόπιων
στους ανθρώπους-φορτίο του πλοίου, όπως και περιοδικές εκθέσεις με περιεχόμενο αντιρατσιστικό ή γενικότερα θεμάτων
που άπτονται της μετανάστευσης στο σύγχρονο κόσμο.
































































9 Φεβ 2007

Αγίου Χαραλάμπους,βενετσιάνικα πλακόστρωτα, αρχιτεκτονικός νεοπλουτισμός και αγώνες καγιάκ «ΛΙΟΚΟΚΚΙΑ 2007».Δηλώστε συμμετοχή τώρα.

Μέρα που ‘ναι αύριο ας γκρινιάξουμε λίγο.
Θυμήθηκα και το ομώνυμο ποτάμι στο νησί, που τη δεκαετία του 80 ο πολεοδόμος Σάντης Αυγουστίνος είχε προτείνει τη δημιουργία μαρίνας με παράλληλη αποκάλυψη όλου του πλακόστρωτου που είχαν φτιάξει οι Βενετσιάνοι στην κοίτη του. Έκτοτε το Βενετσιάνικο πλακόστρωτο τσιμεντώθηκε η Λευκάδα έχει μία από τις ωραιότερες μαρίνες και...ο Σάντης δε ξαναπάτησε στο Τζάντε.
Έγινε πια Σαλαμίνιος.
Θλίψη.
Και κάτι ακόμα πήρε τ’ αυτί μου ότι θα φτιάξουνε και γέφυρα τύπου Καλατράβα. Είναι αλήθεια; Ο σχεδιασμός ενός έργου προϋποθέτει την ένταξη του στο περιβάλλοντα χώρο. Βασικό στοιχείο του χώρου είναι η εκκλησία η οποία θα γίνει σα το εκκλησάκι που είναι στην είσοδο του ΚΤΕΛ στον Κηφισό.
Αρχιτεκτονικός νεοπλουτισμός.

Α, λέγαμε ένα μεσημέρι του Σεπτεμβρίου με την Ελένη εφόσον ρίχνουνε τα λιοκόκκια στο ποτάμι να διοργανώσουμε αγώνες καγιάκ και να τα ονομάσουμε «ΛΙΟΚΟΚΚΙΑ»
Θα έχουν μεγάλη επιτυχία. Θα αυξηθεί και ο τουρισμός το φθινόπωρο που τόσο καημό έχουμε, το ακούσατε ξενοδόχοι και έμποροι τση πλατείας Ρούγας. Να γίνεται χορηγοί. Δηλώνω τώρα την πρώτη συμμετοχή. Διονύση Β. ετοιμάσου. Γυάλισε τα κουπιά σου αποθεραπεύσου από τα τραβήγματα και πάμε.
Καλά να’ μαστε.
Χρόνια πολλά για την αυριανή.

3 Φεβ 2007

Μια ιστορία από την κατοχική Ζάκυθο



Μπάμπης Πυλαρινός."Άγιος Παύλος".

Μια ιστορία από την κατοχή που μου διηγήθηκε ο πατέρας μου πρέπει να ήταν τότε περίπου 13 χρονών.
«Ο νόνος μου είπε:
-Να πάρεις το μουλάρι και να πας στην πόλη να φέρεις ζωοτροφές. Ξεκίνησα λοιπόν από το Σαρακινάδο για τη χώρα. Όταν έφτασα πήγα να αφήσω το μουλάρι στο χάνι τση Φιλίππενας στον 'Aγιο Παύλο. Τώρα εκεί είναι μια ταβέρνα του Παύλου του Δρογγίτη. Έδεσα το μουλάρι μου στο χάνι και βγήκα στον 'Aγιο Παύλο.
Εκεί όμως με περίμενε ο μπόγιας που μάζευε κόσμο για να δουλέψουν στα οχυρωματικά έργα στο Βασιλικό και στο Αργάσι. Με είχε πιάσει και άλλες δύο φορές και δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναπάω για αγκαρίες. Μας βάλανε σε γραμμή και μας συνόδευε ένα Γερμανός από μπροστά και ένας από πίσω. Μας οδηγούσαν προς τον 'Aγιο Λάζαρο για να μας φορτώσουν σε ένα φορτηγό. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου είναι πώς θα δραπετεύσω. Πριν τη καμάρα κοντά στο μπακάλικο του Μεϊντάνη βλέπω τον Γερμανό που ήταν πίσω να πιάνει κουβέντα με έναν Έλληνα και κάνω την σκέψη να το εκμεταλλευτώ και να φύγω τρέχοντας προς την πόλη. Υπολόγισα ότι ο Έλληνας θα με κάλυπτε κάπως, όμως αυτός αποδείχτηκε ρουφιάνος και δεν με βοήθησε καθόλου.
Ξεκινάω τη τρεχάλα λοιπόν προς τον 'Aγιο Παύλο, ο Γερμανός με παίρνει αμέσως στο κατόπι. Κατευθύνθηκα προς το χάνι γιατί ήξερα καλά την περιοχή και σκέφτηκα να μπω στο χάνι και να βγω από το πίσω παράθυρο από το οποίο θα δυσκολευόταν να με ακολουθήσει. Τον πίσω χώρο που θα έβγαινα τον ήξερα πολύ καλά και πίστευα ότι αν έφτανα ως εκεί δεν θα μπορούσε να με βρει. Πράγματι άρχισα να τρέχω, από πίσω μου και ο Γερμανός. Μπαίνω στο χάνι και τρέχω στο παράθυρο. Δεν ανοίγει με τίποτε, προς στιγμήν σκέφτομαι να πάω στο άλλο παράθυρο αλλά δεν υπήρχε χρόνος, ο Γερμανός αν με έβρισκε θα με σκότωνε σίγουρα .
Αποφασίζω -όλα αυτά σε ένα δυο δευτερόλεπτα- και αγκαλιάζω το μουλάρι από κάτω και δίπλα. Το μουλάρι δεν κουνήθηκε με γνώριζε ήμασταν αδέλφια ήμασταν και οι δύο ακίνητοι για όση ώρα χρειάστηκε. Ο Γερμανός μπήκε στο χάνι δεν με είδε και έφυγε. Η στενή σχέση που είχα με το μουλάρι, μου είχε σώσει τη ζωή.»