Τι θα πει αρχοντιά ή μια συνηθισμένη ιστορία για όσους ασχολούνται με το πολιτισμό.

Με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψα στο μπλόγκ του Διονύση Βίτσου.
Δάσκαλος μου στη ζωγραφική είχε περάσει από το εργαστήριο προχθές και μου διηγήθηκε την ιστορία του εικαστικού περιοδικού Ζυγός. Το 1956 ένας εύπορος αρχοντάνθρωπος της Αθήνας ξεκίνησε τη λειτουργία της γκαλερί Ζυγός ίσως της πιο ιστορικής γκαλερί της Αθήνας .Αυτή ανέδειξε τον Γιάννη Τσαρούχη και πολλούς άλλους μεγάλους ζωγράφους μας. Παράλληλα ο άνθρωπος αυτός εξέδιδε το περίφημο περιοδικό για εικαστικά θέματα Ζυγός που τέτοιο δεν έχει η Ελλάδα δει εδώ και πολλά χρόνια. Για να συνεχίσει την έκδοση αυτού του περιοδικού ο άνθρωπος αυτός πούλησε το σπίτι του. Πόσοι και ποιοι τη δεκαετία του εξήντα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν ένα περιοδικό για τα εικαστικά. Για να συνεχίζει να εκδίδει το Ζυγό μετά από κάποια χρόνια πούλησε και το δεύτερο σπίτι του. Βλέποντας το μέλλον ζοφερό άρχισε να παρακαλά υπουργούς της εποχής για στήριξη του περιοδικού χωρίς κανένα αποτέλεσμα βέβαια. Έτσι όμως ήρθε η στιγμή που είπε πια τέρμα δε μπορώ να βγω και στο δρόμο και το περιοδικό έκλεισε και το κενό του ακόμα το μετράμε όσοι μπερδευόμαστε μ’ αυτά ενώ ακούμε στα λόγια των δασκάλων μας ότι το περιοδικό αυτό ήταν στην εποχή του ένα μεγάλο σχολείο. Αυτή λίγο πολύ είναι η ιστορία όλων των δυστυχώς θνησιγενών περιοδικών πολιτισμού στο τόπο μας. Ο κύριος ήταν ένας bon vivant που για να πραγματοποιήσει το έργο του ξεπούλησε όλη την περιουσία που έτυχε να έχει. Ήταν όπως θα ‘λεγε και ο Εφλατούν, Άρχοντας. Άνθρωπος δηλαδή που μοιράζει το πλούτο του στους άλλους αντί να τον συσσωρεύει για ίδιον όφελος. Ξέρω και σήμερα τέτοιους ανθρώπους όχι λίγους και εδώ και στην Ζάκυνθο που καταγίνονται με τα πολιτιστικά με αμέτρητο κόπο, πολύ συχνά με δικά τους έξοδα και είναι μόνοι, μα τόσο μόνοι σε αυτό, όχι μόνο από τη κρατική στήριξη αλλά και από τη πλειοψηφία των συμπολιτών τους .Ας είναι αυτό λίγες λέξεις θαυμασμού και εκτίμησης για αυτούς τους σύγχρονους άρχοντες την ίδια στιγμή που τα τελευταία είκοσι χρόνια στη πατρίδα μας άλλοι συμπολίτες τους καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα για τον ατομικό τους πλουτισμό.

Παραμύθια με... βόμβες.

Αυτό το καιρό δουλεύω την εικονογράφηση ενός παραμυθιού που είναι από τη συλλογή της Μαριέτας Μινώτου «Παραμύθια από τη Ζάκυνθο». Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια λεπτομέρεια, από τις εικόνες που ζωγράφισα.



Και μια και λέγαμε και ζωγραφίζαμε βόμβες άκουσα το εξής
-Τι φτιάχνεις;
-Μια βόμβα.
-Θέλεις να σε βοηθήσω.
-Όχι. Δεν γίνεται πρέπει να τη φτιάξω μόνος μου γιατί θέλω να είναι ...ατομική.

Πανεπιστημιακό άσυλο, ευρωπόπ τέρατα και γιορτή της μητέρας.

Αυτή βδομάδα πηγαίνω κάθε μέρα για κάποια εργασία στη Θεολογική. Έπεσα και στη περίπτωση των φοιτητικών εκλογών αλλά τέτοια ξεφτίλα ο χώρος του πανεπιστημίου δεν περιγράφεται. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που τριγυρνούσα και εγώ στα πανεπιστήμια και το χάος έχει αυξηθεί, ντιλάκια για πρέζα λόγω ασύλου, σκουπίδια και αφίσες παντού, ρημαγμένος και κατεστραμμένος ο χώρος, λες και προηγήθηκε πόλεμος, απρόσωποι χώροι, πως το άντεξα τότε, πως το αντέχουν τώρα. Είχε δίκιο ο Παζολίνι όταν μετά από μια πορεία φοιτητών στην Ιταλία και σύγκρουση με την αστυνομία «Αν ψάχνεται για τα παιδιά του λαού δε θα τα βρείτε στους λαχανοντολμάδες τους φοιτητές ψάξτε τους στην αστυνομία.»Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ήδη καταργηθεί από τους φοιτητικούς συλλόγους που δείχνουν ανοχή στη παραβατικότητα στο πανεπιστήμιο. Να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο δεν έχει κανένα νόημα πια, το ξεφτιλίσαμε και αυτό, είναι μόνο άσυλο στη βία, τη καταστροφή και στο εμπόριο ναρκωτικών.
Χάζεψα λίγο στη τηλεόραση τη προετοιμασία για τη καινούρια Eurovision .Μετά τη νίκη των τεράτων πέρυσι όλοι φέτος προσπαθούν να κάνουν κάτι ανάλογα ακραίο. Αηδίασα με το θέαμα που έβλεπα. Κάθε χρόνο και πιο ξεφτίλα. Ακόμα δε φτάσαμε στο πάτο; Αφού τρέχουμε με ιλιγκιώδη ταχύτητα. Πόσο βαθιά ακόμα είναι επιτέλους ο πάτος της ευρωπόπ κουλτούρας. Όσο αυξάνονται τα κορόιδα αυξάνονται τα έσοδα, και τόσο ο πάτος δυστυχώς απομακρύνεται.
Αλλά αύριο είναι η μέρα της μητέρας και δράττομαι της ευκαιρίας να χαλαρώσουμε λίγο με τη σπουδαία φωτογραφία του φίλου Σπύρου Παναγιωτόπουλου.

Ασχολίες και global τρόπος ζωής τριών χωρικών του 19ου αιώνα από το χωριό Σαρακινάδο Ζακύνθου.

Στο χωριό Σαρακινάδο της Ζακύνθου προς το τέλος του 19ου αιώνα κάποιος χωρικός τσακώθηκε με κάποιον άλλον και τον ειδοποίησαν ότι αν δε σηκωθεί να φύγει θα τον σκότωναν.
Αποφασίζει λοιπόν να φύγει, ζητάει ότι μπορεί να του δώσει ο πατέρας του και φεύγει από το νησί . Οι αποφάσεις του όμως ήταν τελεσίδικες και φεύγει από την Ελλάδα και ξενιτεύεται στη Γερμανία. Εκεί θα βρει κάποιο πρόχειρο κατάλυμα και κάποια δουλειά του ποδαριού για τα απαραίτητα. Να μη σας τα πολυλογώ ο Ζακυθινός χωριάτης Διονύσιος σπουδάζει στη Γερμανία Φιλοσοφία και φεύγει από εκεί και πάει στη Ρωσία για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Θεολογία. Καταλήγει στο Γαλάτσι της Ρουμανίας δουλεύοντας σαν καθηγητής στα Ελληνικά σχολεία της πόλης .Ζώντας με την πολυπληθή Ελληνική παροικία της εποχής γνωρίζει και παντρεύεται τη κόρη πλούσιας Ελληνικής οικογένειας της Ρουμανίας ονόματι Λεβίδη. Εκεί ο Διονύσιος διεύθυνε τα ιδιόκτητα Ελληνικά σχολεία της οικογένειας Λεβίδη . Έζησε μια πλούσια ζωή υλικά και πνευματικά με την συμβία του. Δεν απέκτησαν απογόνους Λίγο πριν την επανάσταση του 1917 ο Διονύσιος πεθαίνει στο Γαλάτσι. Στον τάφο του γράφτηκε το εξής τετράστιχο :

Εδώ κείται το σώμα φιλοπάτριδος ανδρός
που στη ζωή του όλος ο πόθος ήταν φλογερός
να δώσει στα Ελληνόπουλα στη ξένη γη
τα φώτα της παιδείας και μόρφωση καλή.

Στη Ζάκυνθο βέβαια ο Διονύσιος είχε δύο αδέλφια τον Αντρέα και τον Δημήτριο. Ο τελευταίος είχε σπουδάσει θεολόγος στην Αθήνα, ήταν ιερομόναχος και παπάς στο Σαρακινάδο. Οι επιτυχίες του αδελφού του γέμισαν το παπα-Δημήτρη με την επιθυμία να τον ακολουθήσει στη Ρουμανία. Έτσι σε κάποια στιγμή ο Διονύσιος καλεί τον αδελφό του παπα-Δημήτρη στο Γαλάτσι για να διδάξει Θεολογία στα σχολεία που διεύθυνε. Έτσι αποφάσισε να φύγει από το χωριό. Πήγε λοιπόν τότε ο Δημήτριος στον Αρχιεπίσκοπο Λάτα να του ζητήσει άδεια να φύγει από τη Ζάκυνθο. Ο Αρχιεπίσκοπος του ζήτησε για να του δώσει τη άδεια, να του στέλνει ένα ποσοστό των χρημάτων που θα έβγάζε εκεί .Ο Δημήτριος το τήρησε αυτό μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια. Του ζήτησε επίσης να κάμουνε τον αδελφό του Αντρέα παπα στο χωριό. Ο παπα-Δημήτρης του απάντησε ότι ο Αντρέας όλη μέρα βλαστημάει και δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για παπάς . Ο Αρχιεπίσκοπος δεν πτοήθηκε και χειροτόνησε άμεσα τον Αντρέα παπά. Ο παπα-Αντρέας έγινε ένας θαυμάσιος παπάς στο Σαρακινάδο και ο Αρχιεπίσκοπος είχε δίκιο. Κάποτε κάποιος Τυρογαλάς από τον Αγκερικό ζήτησε από τον παπα Αντρέα να τον παντρέψει. Ο παπάς αρνήθηκε γιατί ο Τυρογαλάς δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον προηγούμενο γάμο του. Ένα βράδυ ο Τυρογαλάς χτύπησε τη πόρτα του παπα Αντρέα αυτός βγήκε έξω και ο Τυρογαλάς τον χτύπησε και του έσπασε τη λεκάνη . Μετά από λίγο καιρό ο παπάς πέθανε. Αυτά έκαναν και με αυτά ασχολιόταν τρία αδέλφια από το Σαρακινάδο της Ζακύνθου πριν περίπου 150 χρόνια.
Ο παπα-Αντρέας Πυλαρινός ήταν ο προπροπάππος μου.

Οργή νούμερο ένα και δύο.

Οργή Νούμερο 1 (ολόφρεσκια της ώρας).

Πήγα το μεσημέρι να πάρω τη κόρη μου από το σχολείο και ήταν φορτωμένη, με μια φωτογραφία της πορτρέτο 30 επί 50 και μερικές ίδιες μικρότερες .Επίσης με ένα άθλιο σημειωματάριο με εξώφυλλο από δερματίνη.
-Μπαμπά θα τα πάρουμε κάνουν 17 ευρώ.
Λοιπόν κάποιος επιχειρηματίας έρχεται στο σχολείο φωτογραφίζει τα παιδιά (με ποιο δικαίωμα και αυτό δεν επιτρέπεται γιατί που ξέρω εγώ τι θα τις κάνει τις φωτογραφίες ενός ανηλίκου. Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων τι θα έλεγε για αυτά;) και μετά τους δίνει αυτά τα προϊόντα του προς 17 ευρώ το ένα.
Με ποία λογική γίνεται αυτό; Άστο μου λένε τα σχολεία ανήκουν στους δήμους και ο δήμαρχος επιβάλει στο σχολείο ένα φωτογράφο να κάνει αυτή τη δουλειά .
Και ο διευθυντής δεν αντιδρά; Τ ι λες τώρα να πάει κόντρα στο δήμαρχο; Δεν θα του στείλει μπογιατζήδες το καλοκαίρι να βάψουν το σχολείο ούτε υδραυλικούς να επισκευάσουν τις τουαλέτες. Και για αυτό κάνουν τη κότα;
Καλύτερα ένα βρώμικο σχολείο χωρίς τουαλέτες να χέζουν έξω τα παιδιά στο δρόμο παρά αυτή η ξευτίλα.Κυρία Γιανάκου μου για τραβήξετε κανένα αυτί γιατί υπάρχει και αξιοπρέπεια.Ξέρω οτι αυτό γίνεται σχεδόν σε όλα τα σχολεία. (1 Δημοτικό Σχολείο Υμηττού και 6 Δημοτικό Σχολείο Δάφνης )

Οργή Νούμερο 2 (κατεψυγμένη ενός μηνός)

Παρακολουθήσαμε την Μεγάλη Δευτέρα 2 Απριλίου στη Μητρόπολη Ζακύνθου τη συναυλία του Σπύρου Δεληγιανόπουλου με το Κουαρτέτο εγχόρδων ( Γιάννης Γεωργιάδης μαέστρος- Α΄ βιολί).Γράφει η αφίσα της συναυλίας: συνδιοργάνωση ΔΕΠΑΖ, Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου. Όσοι βρεθήκαμε εκεί στη συναυλία βέβαια δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκτός ελαχίστων, αλλά μόνο να την ακούσουμε. Έτσι δεν είδαμε τους μουσικούς αλλά το μόνο που βλέπαμε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν οι πλάτες των εικονοληπτών της τηλεόρασης οι οποίοι ήταν μπροστά μπροστά και σχημάτιζαν αδιαπέραστο τείχος .
Η συναυλία νομίζαμε ότι έγινε για τους παρευρισκόμενους και όχι για το τηλεοπτικό κοινό. Δεν έχω αντίρρηση να εικονογραφηθεί το γεγονός όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται εις βάρους του ίδιου του γεγονότος και οι αληθινοί μετέχοντες ακροατές να μετατρέπονται σε κομπάρσους μιας τηλεοπτικής παράστασης. Έχει διαστραφεί εντελώς πια το ήθος.
Η πραγματικότητα είναι μόνο η εικονική η άλλη είναι πια χωρίς σημασία.Όσοι ανθρωποι θέλουν να ζήσουν μπαίνουν πραγματικά στο περιθώριο σιγά σιγά. Η ζωή είναι η τηλεόραση.Αυτό που με τρομάζει δεν είναι τόσο η συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή των διοργανωτών (θα το μάθουμε άραγε ποτέ;) αυτό που με σοκάρει πραγματικά είναι οτι ο κόσμος έχει πια εθιστεί σ'αυτό, και το θεωρεί λογικό.