4 Σεπ 2011

Ο Ανδρεάς Ιωάννου

Η Ζάκυνθος ευτύχισε την περίοδο 1967-69 να έχει Νομάρχη μια μεγάλη πνευματική προσωπικότητα τον Ανδρέα Ιωάννου (διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης).

"Οπότε τον Οκτώβρη του εξήντα εννιά, δυόμισι παναπεί χρόνια, από τον ερχομό του στη Ζάκυνθο, παίρνει όλως αιφνιδίως το χαρτί που τον μετακινεί "ευδοκίμως"στη μεγάλη Νομαρχία Τρικάλων.
Για να δώσει κι εκείνος δίχως την παραμικρή καθυστέρηση προς το προϊστάμενο του Υπουργείο, μαζί με την παραίτηση του και μιαν ανεπανάληπτη απάντηση. Από την οποία και μόνο επιβεβαιώνεται ατράνταχτα, η πούρα ζακυθινή του ιδιοσυγκρασία, που βιώνει πια ζώντας τριάντα τόσους μήνες στο Τζάντε,
-"..υποβάλλοντας όθεν, θερμότατες ευχαριστίες, δια την τόσον τιμητικήν δι' εμέ ανάθεσιν της Νομαρχίας Τρικάλων, υποχρεούμαι με πολύ λύπη, να Σας αναφέρω, ότι δεν δύναμαι να την αποδεκτώ καθ' όσον, δεν με κομφίρει(ευχαριστεί) το ... γιαούρτη".
Και από τις 11 Οκτώβρη του 1969, παύει μεν ο Ιωάννου να είναι Νομάρχης Ζακύνθου, αλλά παραμένει Ζακυνθινός.
Από το βιβλίο του Νιόνου Μελίτα "Απο τον Συνταγματάρχη στον Τραπεζίτη"

26 Ιουλ 2011

Αχάραγο στο Τσιλιβί και στο Ακρωτήρι

'Ότι έχει απομείνει από το βοιδονήσι στο κόλπο του Τσιλιβί αχάραγο σήμερα στο πρωί





Μια μικρή έπαυλη μόνο για αληθινά πλούσιους... στη καρδιά.



και λόγω καιρού ξεθάρρεψαν τα πανάκια



Ένας λόγος που αγαπώ πολύ την πόλη της Ζακύνθου είναι τα καμπαναριά της

και μερικά σπίτια με μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα απο τα λίγα μου φαίνεται προσεισμικά Ζακυθινά σπίτια




21 Ιουλ 2011

3o ZANTE JAZZ FESTIVAL 16/7/2011

O Διονύσης Μπουκαβάλας παρουσίασε την τελευταία δουλειά του "Αγγλικοί κήποι"




Τηλέμαχος Μούσσας theremin και Νίκος Γιούσεφ στο μουσικό πριόνι


H ομάδα κλακετών και μουσικής "tapmotif" Θάνος Δασκαλόπουλος Dayna Szyndrowski και Susan Nase





Tηλέμαχος Μούσας κιθάρες Γιώργος Πετκάκης σαξόφωνο Χρήστος Λιάτσος κρουστά Νίκος Γιου΄σεφ μπάσο μουσικό πριόνι και η Αναστασία Έδεν φωνητικά



20 Ιουλ 2011

3o ZANTE JAZZ FESTIVAL 17/7/2011






Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο σε διασκευές του σε τραγούδια της Λένας Πλάτωνος







Και το Ionian University Jazz Enseble με τη σύμπραξη στη βιόλα του Μιχαλή Καταχανά


17 Ιουλ 2011

3o ZANTE JAZZ FESTIVAL 16/7/2011 (Στο περιθώριο)

Στο τέλος της δεύτερης μέρας του Φεστιβάλ μεταξύ φίλων ανταλλαγή ρόλων των δυο μουσικών συναισθήματα δυνατά...







16 Ιουλ 2011

3o ZANTE JAZZ FESTIVAL 15/7/2011

Human Touch
Ο Πέτρος Κλαμπάνης παρουσίασε τον καινούριο του δίσκο Contextual
Ελένη Κριμιζάκη στο φλάουτο



Πανσέληνος

Δυο μπάσα ωραία στιγμή Κιουρτσόγλου Κλαμπάνης

Σπουδαία η πρώτη βραδιά και οι δύο μπάντες έπαιξαν θαυμάσια. Ο ήχος πάρα πολύ κακός ιδιαίτερα όταν έπαιζαν τα δυο μπάσα δεν ακουγόταν τίποτα. Η προώθηση της συναυλίας μηδενική ο Αθηναϊκός τύπος δεν έγραψε τίποτα και δεν είδα πουθενά καμιά αφίσα στη Ζάκυνθο Κρίμα γιατί το επίπεδο του φεστιβάλ είναι πολύ υψηλό.

3 Ιουν 2011

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Επειδή όλα είναι φευγαλέα ήθελα να δημοσιεύσω αυτά τα λόγια γιατί κάποτε μπορεί να μας χρειαστούν
Από τις εφημερίδες (nooz.gr):
«Είμαι εχθρός της κάθε ανάμειξης στα πολιτικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί αγανακτούν. Τους κόβουν τα ποσοστά τους; Εγώ είμαι ήρεμος και ήσυχος. Ζω με τη σύνταξή μου (590 ευρώ) το μήνα και μια «ενίσχυση» που μου δίνει («μου τα χρωστάει όχι από καλοσύνη») ο εκδότης μου άλλα 100 ευρώ το μήνα. Αυτά μου φτάνουν. Ζω καλά» δήλωνε λίγα λεπτά πριν την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα της σχολής απ’ όπου αποφοίτησε σχεδόν 50 χρόνια πριν - της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ - ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Λίγο αργότερα η Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., Μαρία Ιατρού που εκφώνησε τον έπαινο του τιμώμενου υπενθύμιζε μεταξύ άλλων ποιημάτων του την «Αγκίδα» («Το βράδυ που σκότωσαν τον Λαμπράκη/ γυρνούσα από ένα ραντεβού/ ... Πέρασαν τρία χρόνια./ Ξανακύλησα στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά/.

'Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί/ σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει: άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά/ άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα, κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια».
Στην είδηση αυτή και στο σχόλιο φίλου στο facebook οτι "Μήπως να μας πει και μας ο φιλτατος τη συνταγη πως τα καταφερνει....γιατι εγω τα φερνω απο δω τα φερνω απο κει και δεν βγαινουν τα ατιμα τα ευρω....με το συμπαθειο δηλαδη.." Ο Διονύσης Βίτσος έγραψε:
Oι παλαιότεροι έχουν άλλη αίσθηση του χρήματος και άλλη των αναγκών τους από ό,τι εμείς. Τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στην Κατοχή τον πήρε, μικρό παιδί, η μητέρα του και πήγαν και ξάπλωσαν στο πεζοδρόμιο κάτω από το χιόνι για να πεθάνουν από το κρύο, γλυτώνοντας έτσι από την πείνα. Θεώρησαν τον θάνατο από το κρύο "πιο γλυκό" από εκείνον της πείνας. Μάλιστα ήταν συνήθης τρόπος αυτοκτονίας στην πεινασμένη Θεσσαλονίκη. Τα έχει διηγηθεί ο ίδιος σε συνέντευξή του αυτά. Υπάρχουν γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή, τις επιλογές και τις ανάγκες. Αργότερα ο Χριστιανόπουλος διορίστηκε βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Όταν ο διευθυντής της βιβλιοθήκης, ο λογοτέχνης Γ. Βαφόπουλος, που έκανε μια ήπια νύξη για τις ερωτικές του επιλογές και τη σχέση τους με την εικόνα της Βιβλιοθήκης, δήλωσε αμέσως παραίτηση, παρότι δεν είχε άλλους πόρους για να ζήσει και την ηλικιωμένη μητέρα του να συντηρήσει. Έβαλε πάνω από όλα την αξιοπρέπειά του. 'Εζησε κάνοντας επιμέλειες βιβλίων, εργαζόμενος νυχθημερόν. Καυχιέται δε ότι ως εκδότης περιοδικού, του σημαντικού "Διαγώνιος", αλλά και γενικότερα δεν δέχθηκε ποτέ την παραμικρή επιχορήγηση από το Κράτος, απλώς και μόνο για να μπορεί να βρίζει όποιον θέλει. Όταν έχεις φτάσει στην κατάσταση που είχε φτάσει ο Χριστιανόπουλος στην Κατοχή, βάζεις άλλα πράγματα πολύ πιο πάνω από την άνεση και την καλοπέραση.

21 Απρ 2011

“Τίποτα σπουδαίο. Με αφορμή ένα κείμενο για την άνοιξη που έρχεται ”




To Ζακυθινό Free Press Libro μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για την άνοιξη . Προέκυψε το κάτωθι .


Γράμμα από την Αθήνα

“Τίποτα σπουδαίο. Με αφορμή ένα κείμενο για την άνοιξη που έρχεται ”

Σε μια θεατρική περιοδεία του Ντίνου Ηλιόπουλου στη Βόρειο Ελλάδα κατά τη διάρκεια παράστασής του, οι θεατές κυρίως από τα πίσω καθίσματα φώναζαν: «Δεν ακούμε, δεν ακούμε!» Ο Ηλιόπουλος συνέχιζε να παίζει απτόητος, οι φωνές δυνάμωναν και επέμεναν. Τότε σταματάει την παράσταση και απευθυνόμενος στους θεατές είπε: «Τι φωνάζετε; Γιατί κάνετε έτσι; Δε λέμε και τίποτα σπουδαίο». Με έναν απλό και αστείο τρόπο χαμηλώνει γοητευτικά τον πήχη και κινείται με χάρη, χωρίς το άγχος της «επιτυχίας». Η αποτυχία μάς ωριμάζει, μας μεγαλώνει, μας ομορφαίνει, μας γνωρίζει τον εαυτό μας, είναι το σπίτι μας. Δείτε ένα καταπληκτικό

δημόσιο κτίριο στο Παρίσι. Κάθε ένα από τα κουτάκια που βλέπετε είναι ένα διαμέρισμα. Μου άρεσε πολύ. Το δημοσίευσε στο facebook η σπουδαία γραφίστρια Κατερίνα Αντωνάκη. Περισσότρα στο http://www.stephanemalka.com/en/2010/05/auto-defense/

Μου ζητήθηκε να γράψω ένα κείμενο για την άνοιξη. Μου φαίνεται πια δύσκολο να μιλήσεις για την άνοιξη μέσα σ’ αυτό το κλίμα της κατάθλιψης, που τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα είναι πραγματικά πολύ βαρύ. Σημείωσε η Ειρήνη Κακουλίδου στο facebook, μου άρεσε και το αναδημοσιεύω: «Νομίζω ότι πρέπει ν' αρχίσουμε να την ελέγχουμε αυτή την καλπάζουσα εθνική κατάθλιψη. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε μόνο εμείς που περνάμε δύσκολα. Κι από την άλλη, είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε ότι όλη η "ευτυχία" μας στηριζόταν στην δυνατότητά μας να καταναλώνουμε; Στη σύγκριση των αυτοκινήτων, των ρούχων και των σπιτιών μας;»

Ποτέ δε μ' άρεσε εμένα ο χειμώνας, μόνο το καλοκαίρι αγαπώ και η άνοιξη είναι η πρώτη προειδοποίηση ότι τελειώνουν όλα αυτά: παλτά, κασκόλ, κρυώματα και σοβαροφάνεια και φαίνονται καθαρά στο βάθος τα μακό και η ηλιοφάνεια...

Την είδατε τη γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου όπου η Μέρκελ μιλάει στους Γερμανούς σε μια πλατεία, ενώ χιονίζει, κι αυτοί είναι με τα παλτά, τα κασκόλ και τους λέει ότι αλλάζουμε χώρα; Στα συμβόλαια είμαστε. Χώρα με ήλιο, θάλασσα και παραλίες. Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο, τι να κάνουμε; Ξέρετε πώς τελικά μας έδωσε ο Θεός αυτό το οικόπεδο που το λιγουρεύονται τώρα όλοι οι δανειστές μας; Χώρισε, λένε, ο Θεός τον κόσμο και ήρθαν όλοι οι λαοί να πάρουν ένα κομμάτι. Τελευταίοι ήρθαν οι Έλληνες και μετά τη λήξη της προθεσμίας που είχε βάλει ο Θεός. «Τα μοίρασα τώρα όλα τα οικόπεδα, δεν υπάρχουν άλλα. Τέτοια ώρα που ήρθατε…» είπε ο Θεός κι άρχισαν τα γνωστά οι Έλληνες. «Τέλος πάντων, έχω ένα οικοπεδάκι (τέσσερα στρέμματα σε περιοχή Natura, δε χτίζεις τίποτα :-) ) που το κράτησα για τα γεράματά μου. Άντε, πάρτε το».Σε ένα τέτοιο οικόπεδο ζούμε και κυρίως εμείς οι Τζαντιώτες. Τέτοια οικόπεδα ανέκαθεν βγάζανε και ωραίους ανθρώπους. Μη χάσετε λοιπόν: από 18 Απριλίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος του δικού μας, σπουδαίου κοντραμπασίστα, Πέτρου Κλαμπάνη. Μπείτε στο http://www.petrosklampanis.com να ακούσετε δείγματα. Καταπληκτική δουλειά.


Επειδή ξέρω πόσο μεγαλόψυχοι και αρκούντως κουτσομπόλες είστε, αφήστε με για λίγο να περιαυτολογήσω και να σας πω τι φτιάχνω αυτό τον καιρό. Προσπαθώ χρόνια να ζωγραφίσω την πόλη της Ζακύνθου. Πολλές προσπάθειες, με

διάφορους τρόπους. Γενικά αγαπώ πολύ τις πόλεις, δεν μου αρέσει να ζω στην εξοχή. Μου αρέσει η φύση, τη θαυμάζω για να πετάξω αετό, να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα, να περπατήσω ανάμεσα στα δέντρα με έναν φίλο και να τα πούμε, αλλά λατρεύω να ζω στην πόλη. Ναι, λοιπόν σας έλεγα πως το Ζακυθινό αστικό τοπίο είναι ένας από τους μεγάλους μου καημούς, το παλεύω χρόνια, αλλά δεν νομίζω πως το εξάντλησα ζωγραφικά. Έχω ακόμα πολλά να πω για το παρόν, που ακόμα κι αν δεν είναι τόσο πηγαίο εμπεριέχει ένα πολύ δυναμικό παρελθόν.Μου το είχε πει και στον Κόκκινο Βράχο πρόπερσι η Σόνια «Όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Ζάκυνθο αισθάνθηκα πως στα αλήθεια κάτι σημαντικό έχει συμβεί έδω.» Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια να περιγράψω ό,τι αγαπώ πολύ και ό,τι παρατήρησα φεύγοντας με το πλοίο μετά την Καθαρή Δευτέρα, που για το επιτυχημένο πέταγμα του αετού θα αναφερθώ πιο κάτω. Λοιπόν στο βάθος της πόλης, πίσω από τη συνοικία του Άμμου, θυμηθείτε να το παρατηρήσετε όταν βρίσκεστε στο καράβι, φαίνεται η πόλη και ξεχωρίζουν δυο καμπαναριά: της Φανερωμένης και του Αγίου Λαζάρου. Η μαριονέτα μού φάνηκε στοιχείο κωμικοτραγικό, κυρίαρχο αυτές τις μέρες στο νησί, και δίπλα το καμπαναριό τού Αγίου, προστατευτικό για την πόλη, μεγαλειώδες και χαρμόσυνο. Προσπάθειες ατέλειωτες να πεις τραυλίζοντας κάτι από αυτά που σε συγκινούν και σε κάνουν να δακρύζεις πολύ συχνά.

Σας χρωστάω κάτι για την Kαθαρή Δευτέρα. Είναι πάντα συνδεδεμένη με τη μνήμη του πατέρα μου, μια που φτιάχναμε πάντα μαζί τον αετό με τα πιο απλά και πρωτόγονα υλικά: καλάμι, χαρτί του μέτρου, αλεύρι και σπάγκο. Τον φτιάξαμε και φέτος με τα παιδιά μου και τον πετάξαμε στο Τσιλιβί και πραγματικά το φχαριστηθήκαμε. Είναι ειλικρινά πολύ μαγικό από το τίποτα να φτιάχνεις μια απλή μηχανή που πηγαίνει τόσο ψηλά , είναι το δικό μου μνημόσυνο στη μνήμη του αυτός ο αετός κάθε χρόνο. Α, συγγνώμη, ξέχασα μου είπατε πως δε θέλετε να σας μιλώ για δυσάρεστα, για νεκρούς και τέτοια. Δεν θα το ξανακάνω, παρ’ ότι το θεωρώ παράλογο το βίτσιο σας. Να σας πω το λοιπό κι αυτό, και δε ξαναμιλάω: Ξέρετε πως το βράδυ της Αναστάσεως στην πλατεία Αγίου Μάρκου, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου από τον Δεσπότη, ο κόσμος παίρνει ένα φυλλαράκι δάφνης από το καταστόλιστο βάθρο όπου γίνεται η ανάγνωση και το πάει στο νεκροταφείο, να δώσει το μήνυμα της Αναστάσεως στους προσφιλείς του νεκρούς; Πολύ συγκινητικά και ενδιαφέροντα Ζακυθινά έθιμα.

Ναι, ξέρω, πρέπει να γράψω κάτι για την άνοιξη… Μισό λεπτό γιατί χτυπάει το τηλέφωνο… Είναι η Μαρία… Μου είπε πολλά: πως δεν είναι καλά, πως η μάνα της της ξανάπε πως πρέπει να παντρευτεί, πως στο ωδείο θα κάνουν απεργία αλλά δεν θέλει να συμμετάσχει γιατί τα αιτήματα της φαίνονται εντελώς παράλογα στη συγκυρία που βρισκόμαστε και στο τέλος μου είπε το εξής:

«Ο Γιώργος και η Αλεξία τη βγάζουν πολύ δύσκολα. Άμα πληρώσουν το δάνειο του σπιτιού τους, τους μένουν να περάσουνε το μήνα τρακόσια ευρώ».

«Πόσα;»

«Όμως τα βράδια κοιμούνται αγκαλιά».

«…»

Αυτή είναι η άνοιξη, κάτι κατάφερα να γράψω λοιπόν. Και στα δικά μας. Τα πρόσωπα τα ονόματα και τα περιστατικά είναι απολύτως αληθινά.

Ραντεβού στα λιόφυτα του Καλλιτέρου, στο πανηγύρι του Αγίου Λύπιου, την Κυριακή του Θωμά. Τέτοιες ανοιξιάτικες μέρες, που η νύχτα τραβιέται και μικραίνει την ώρα που έρχεται το καράβι, κάνει κάτι φεγγάρια που δεν αντέχεις... να τα χαίρεσαι μονός σου.


7 Μαρ 2011


Νάτος ο πρώτος αετός

Χαρτί του μέτρου, σπάγκο, αλευρόκολλα, καλάμι κατασκευή πρωί πρωί ...και στην παραλία του Τσιλιβί
Υ.Γ. Μπόλικη ουρά θέλει φυσάει πολύ



Και του χρόνου

28 Ιαν 2011

H Λάουρα Μάνεση γράφει για το έργο "Το σπίτι μου στην πόλη"


Κάνετε κλικ στο γραπτό για να μεγαλώσει και να το διαβάσετε

17 Ιαν 2011

H Γ'2 τάξη του σχολείου Hill ζωγραφίζει στα "Απλωμένα Ρούχα"





H Ζωή


Ο Νίκος


Ο Σταύρος


Τα δελφίνια της Ειρήνης


Δήμητρα




Ο Γιώργος έφτιαξε την Ατλαντίδα με μεγάλα θαλάσσια κύματα


Παναγιώτης


Ένα αγόρι και ένα κορίτσι πάνε στο περίπτερο απο την Δάφνη Λούπα


Η Αύρα έφτιαξε το δωματιο βλέποντας το δωμάτιο


Η Μαργαρίτα

Και ο Γιώργος Κυπαρίσσι και κλειδί


Ελεύθερο θέμα από τον ...


Η Στεφανία


Ο Λάζος ζωγράφισε ένα αυτοκίνητο που χύθηκε η βενζίνη και έπεσε ένας κεραυνός και έπιασε φωτιά η βενζίνη και καίει το σπίτι.


Ο Νικόλας ένα πλοίο με πολυβόλα και όλα τα σχετικά


Ο ψαλίδης και ο κουνελης ή κάπως έτσι απο τον..

.
Η Μαργαρίτα


Ο Δημήτρης

Η Χριστίνα


Και ο... από το έργο "Ο κήπος του Ισίδωρου"


Και η Εβελίνα με τα ωραία δελφίνια