Το θέμα αυτής της ανάρτησης δεν είναι ευχάριστο. Ο σημερινός άνθρωπος πέρα από κάθε πρόγονο του αποστρέφεται την ιδέα του θανάτου και ζει μακριά από τη σκληρότατη πραγματικότητα του. Ο τρόπος που ζούμε δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι μπορείς για πάντα να ζεις με τα διάφορα μπιχλιμπίδια που έχουμε κρεμάσει πάνω μας και γύρω μας, σπίτια, αυτοκίνητα, κινητά, κλιματιστικά, υπολογιστές και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος . Το κήρυγμα βέβαια τελειώνει κάπου εδώ και εδώ αρχίζει η ιστορία του Α’ Νεκροταφείο Ζακύνθου.
Το Α’ Νεκροταφείο Ζακύνθου λοιπόν έχει κατά πλειοψηφία σύγχρονους τάφους που είναι όλοι ίδιοι, μαρμαράκια κολλημένα το ένα με το άλλο σε διάφορα σχήματα, όλα ίδια, απλές ασκήσεις μαρμαροκοπτικής και όχι μαρμαρογλυπτικής. Έχει επίσης και σύγχρονους οικογενειακούς τάφους που ξεπερνούν τα όρια της αισθητικής και προσβάλουν βάναυσα το χώρο. Τάφος ολόκληρο δωμάτιο με αλουμινένια κουφώματα, τάφος βαμμένος όλος ροζ χρώμα, ή ακόμα τάφος επενδυμένος με πολύχρωμα πλακάκια κουζίνας. Φωτογράφισα αυτά τα γκροτέσκο μνημεία αλλά ας το αφήσουμε καλύτερα...
Υπάρχει όμως και ένας μεγάλος αριθμός οικογενειακών τάφων που ξεκινούν από τουλάχιστον 250 χρόνια πριν που η ιστορική και καλλιτεχνική τους αξία είναι τεράστια. Οι τάφοι αυτοί είναι και ένα μοναδικό δείγμα γλυπτικής που δείχνει ότι αυτός ο τόπος κάποτε βίωνε ένα άλλο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Μεγαλύτερη θλίψη σου προκαλεί βέβαια ο περίφημος τάφος Καραμπίνη μέσα στον οποίον βλέπεις όλη την εγκατάλειψη και την αδιαφορία για αυτό το καλλιτεχνικό θησαυρό.
Η αξία του Α’ Νεκροταφείου Ζακύνθου συγκρίνεται ευθέως με το Α’ Αθηνών σε καλλιτεχνική αξία αλλά η προκλητική εγκατάλειψη της Ζακύνθου για αυτό το μοναδικό απομεινάρι υλικού πολιτισμού δεν έχει προηγούμενο.
Ο τάφος Καραμπίνη εξωτερικά(πάνω) και εσωτερικά (κάτω).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου