“Τίποτα σπουδαίο. Με αφορμή ένα κείμενο για την άνοιξη που έρχεται ”

To Ζακυθινό Free Press Libro μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για την άνοιξη . Προέκυψε το κάτωθι .

Γράμμα από την Αθήνα

“Τίποτα σπουδαίο. Με αφορμή ένα κείμενο για την άνοιξη που έρχεται ”

Σε μια θεατρική περιοδεία του Ντίνου Ηλιόπουλου στη Βόρειο Ελλάδα κατά τη διάρκεια παράστασής του, οι θεατές κυρίως από τα πίσω καθίσματα φώναζαν: «Δεν ακούμε, δεν ακούμε!» Ο Ηλιόπουλος συνέχιζε να παίζει απτόητος, οι φωνές δυνάμωναν και επέμεναν. Τότε σταματάει την παράσταση και απευθυνόμενος στους θεατές είπε: «Τι φωνάζετε; Γιατί κάνετε έτσι; Δε λέμε και τίποτα σπουδαίο». Με έναν απλό και αστείο τρόπο χαμηλώνει γοητευτικά τον πήχη και κινείται με χάρη, χωρίς το άγχος της «επιτυχίας». Η αποτυχία μάς ωριμάζει, μας μεγαλώνει, μας ομορφαίνει, μας γνωρίζει τον εαυτό μας, είναι το σπίτι μας. Δείτε ένα καταπληκτικό

δημόσιο κτίριο στο Παρίσι. Κάθε ένα από τα κουτάκια που βλέπετε είναι ένα διαμέρισμα. Μου άρεσε πολύ. Το δημοσίευσε στο facebook η σπουδαία γραφίστρια Κατερίνα Αντωνάκη. Περισσότρα στο http://www.stephanemalka.com/en/2010/05/auto-defense/

Μου ζητήθηκε να γράψω ένα κείμενο για την άνοιξη. Μου φαίνεται πια δύσκολο να μιλήσεις για την άνοιξη μέσα σ’ αυτό το κλίμα της κατάθλιψης, που τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα είναι πραγματικά πολύ βαρύ. Σημείωσε η Ειρήνη Κακουλίδου στο facebook, μου άρεσε και το αναδημοσιεύω: «Νομίζω ότι πρέπει ν' αρχίσουμε να την ελέγχουμε αυτή την καλπάζουσα εθνική κατάθλιψη. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε μόνο εμείς που περνάμε δύσκολα. Κι από την άλλη, είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε ότι όλη η "ευτυχία" μας στηριζόταν στην δυνατότητά μας να καταναλώνουμε; Στη σύγκριση των αυτοκινήτων, των ρούχων και των σπιτιών μας;»

Ποτέ δε μ' άρεσε εμένα ο χειμώνας, μόνο το καλοκαίρι αγαπώ και η άνοιξη είναι η πρώτη προειδοποίηση ότι τελειώνουν όλα αυτά: παλτά, κασκόλ, κρυώματα και σοβαροφάνεια και φαίνονται καθαρά στο βάθος τα μακό και η ηλιοφάνεια...

Την είδατε τη γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου όπου η Μέρκελ μιλάει στους Γερμανούς σε μια πλατεία, ενώ χιονίζει, κι αυτοί είναι με τα παλτά, τα κασκόλ και τους λέει ότι αλλάζουμε χώρα; Στα συμβόλαια είμαστε. Χώρα με ήλιο, θάλασσα και παραλίες. Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο, τι να κάνουμε; Ξέρετε πώς τελικά μας έδωσε ο Θεός αυτό το οικόπεδο που το λιγουρεύονται τώρα όλοι οι δανειστές μας; Χώρισε, λένε, ο Θεός τον κόσμο και ήρθαν όλοι οι λαοί να πάρουν ένα κομμάτι. Τελευταίοι ήρθαν οι Έλληνες και μετά τη λήξη της προθεσμίας που είχε βάλει ο Θεός. «Τα μοίρασα τώρα όλα τα οικόπεδα, δεν υπάρχουν άλλα. Τέτοια ώρα που ήρθατε…» είπε ο Θεός κι άρχισαν τα γνωστά οι Έλληνες. «Τέλος πάντων, έχω ένα οικοπεδάκι (τέσσερα στρέμματα σε περιοχή Natura, δε χτίζεις τίποτα :-) ) που το κράτησα για τα γεράματά μου. Άντε, πάρτε το».Σε ένα τέτοιο οικόπεδο ζούμε και κυρίως εμείς οι Τζαντιώτες. Τέτοια οικόπεδα ανέκαθεν βγάζανε και ωραίους ανθρώπους. Μη χάσετε λοιπόν: από 18 Απριλίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος του δικού μας, σπουδαίου κοντραμπασίστα, Πέτρου Κλαμπάνη. Μπείτε στο http://www.petrosklampanis.com να ακούσετε δείγματα. Καταπληκτική δουλειά.

Επειδή ξέρω πόσο μεγαλόψυχοι και αρκούντως κουτσομπόλες είστε, αφήστε με για λίγο να περιαυτολογήσω και να σας πω τι φτιάχνω αυτό τον καιρό. Προσπαθώ χρόνια να ζωγραφίσω την πόλη της Ζακύνθου. Πολλές προσπάθειες, με

διάφορους τρόπους. Γενικά αγαπώ πολύ τις πόλεις, δεν μου αρέσει να ζω στην εξοχή. Μου αρέσει η φύση, τη θαυμάζω για να πετάξω αετό, να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα, να περπατήσω ανάμεσα στα δέντρα με έναν φίλο και να τα πούμε, αλλά λατρεύω να ζω στην πόλη. Ναι, λοιπόν σας έλεγα πως το Ζακυθινό αστικό τοπίο είναι ένας από τους μεγάλους μου καημούς, το παλεύω χρόνια, αλλά δεν νομίζω πως το εξάντλησα ζωγραφικά. Έχω ακόμα πολλά να πω για το παρόν, που ακόμα κι αν δεν είναι τόσο πηγαίο εμπεριέχει ένα πολύ δυναμικό παρελθόν.Μου το είχε πει και στον Κόκκινο Βράχο πρόπερσι η Σόνια «Όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Ζάκυνθο αισθάνθηκα πως στα αλήθεια κάτι σημαντικό έχει συμβεί έδω.» Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια να περιγράψω ό,τι αγαπώ πολύ και ό,τι παρατήρησα φεύγοντας με το πλοίο μετά την Καθαρή Δευτέρα, που για το επιτυχημένο πέταγμα του αετού θα αναφερθώ πιο κάτω. Λοιπόν στο βάθος της πόλης, πίσω από τη συνοικία του Άμμου, θυμηθείτε να το παρατηρήσετε όταν βρίσκεστε στο καράβι, φαίνεται η πόλη και ξεχωρίζουν δυο καμπαναριά: της Φανερωμένης και του Αγίου Λαζάρου. Η μαριονέτα μού φάνηκε στοιχείο κωμικοτραγικό, κυρίαρχο αυτές τις μέρες στο νησί, και δίπλα το καμπαναριό τού Αγίου, προστατευτικό για την πόλη, μεγαλειώδες και χαρμόσυνο. Προσπάθειες ατέλειωτες να πεις τραυλίζοντας κάτι από αυτά που σε συγκινούν και σε κάνουν να δακρύζεις πολύ συχνά.

Σας χρωστάω κάτι για την Kαθαρή Δευτέρα. Είναι πάντα συνδεδεμένη με τη μνήμη του πατέρα μου, μια που φτιάχναμε πάντα μαζί τον αετό με τα πιο απλά και πρωτόγονα υλικά: καλάμι, χαρτί του μέτρου, αλεύρι και σπάγκο. Τον φτιάξαμε και φέτος με τα παιδιά μου και τον πετάξαμε στο Τσιλιβί και πραγματικά το φχαριστηθήκαμε. Είναι ειλικρινά πολύ μαγικό από το τίποτα να φτιάχνεις μια απλή μηχανή που πηγαίνει τόσο ψηλά , είναι το δικό μου μνημόσυνο στη μνήμη του αυτός ο αετός κάθε χρόνο. Α, συγγνώμη, ξέχασα μου είπατε πως δε θέλετε να σας μιλώ για δυσάρεστα, για νεκρούς και τέτοια. Δεν θα το ξανακάνω, παρ’ ότι το θεωρώ παράλογο το βίτσιο σας. Να σας πω το λοιπό κι αυτό, και δε ξαναμιλάω: Ξέρετε πως το βράδυ της Αναστάσεως στην πλατεία Αγίου Μάρκου, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου από τον Δεσπότη, ο κόσμος παίρνει ένα φυλλαράκι δάφνης από το καταστόλιστο βάθρο όπου γίνεται η ανάγνωση και το πάει στο νεκροταφείο, να δώσει το μήνυμα της Αναστάσεως στους προσφιλείς του νεκρούς; Πολύ συγκινητικά και ενδιαφέροντα Ζακυθινά έθιμα.

Ναι, ξέρω, πρέπει να γράψω κάτι για την άνοιξη… Μισό λεπτό γιατί χτυπάει το τηλέφωνο… Είναι η Μαρία… Μου είπε πολλά: πως δεν είναι καλά, πως η μάνα της της ξανάπε πως πρέπει να παντρευτεί, πως στο ωδείο θα κάνουν απεργία αλλά δεν θέλει να συμμετάσχει γιατί τα αιτήματα της φαίνονται εντελώς παράλογα στη συγκυρία που βρισκόμαστε και στο τέλος μου είπε το εξής:

«Ο Γιώργος και η Αλεξία τη βγάζουν πολύ δύσκολα. Άμα πληρώσουν το δάνειο του σπιτιού τους, τους μένουν να περάσουνε το μήνα τρακόσια ευρώ».

«Πόσα;»

«Όμως τα βράδια κοιμούνται αγκαλιά».

«…»

Αυτή είναι η άνοιξη, κάτι κατάφερα να γράψω λοιπόν. Και στα δικά μας. Τα πρόσωπα τα ονόματα και τα περιστατικά είναι απολύτως αληθινά.

Ραντεβού στα λιόφυτα του Καλλιτέρου, στο πανηγύρι του Αγίου Λύπιου, την Κυριακή του Θωμά. Τέτοιες ανοιξιάτικες μέρες, που η νύχτα τραβιέται και μικραίνει την ώρα που έρχεται το καράβι, κάνει κάτι φεγγάρια που δεν αντέχεις... να τα χαίρεσαι μονός σου.