Το αγλαόν απαύγασμα

Όμως χρειάζεται ίσως να επισημανθεί, ότι αυτή η έκδηλη ψυχική ευφορία,(παραμονές των Χριστουγέννων) δεν αποτελούσε συνέπεια κάποιας (ανύπαρκτης άλλως-τε) ευμάρειας. Άλλα ήτανε το αγλαόν απαύγασμα μιας άλλης αντίληψης ζωής. Κατά την οποίαν αρκούσε η στοιχειώδης και η μετά λιτότητας και φειδούς ικανοποίηση των υλικών απαιτήσεων. Γιατί οι τότε ποπολάροι,οι αστοί,μα και οι αρχόντοι(ξεπεσμένοι ή ευκατάστατοι),εγνώριζαν να απολαμβάνουν μετ´ ευφροσύνης και παράλληλα να αξιολογούν,τα άυλα αγαθά. Τα συναισθήματα, τις αισθητικές συγκινήσεις, την ανθρώπινη επικοινωνία, το στοχασμό, τη γηθοσύνη της φιλικής συναναστροφής και την πνευματική εγρήγορση.

 Αυτές οι γιορτές του Δωδεκαημέρου, είχανε η κάθε μία και τη δική της κορυφαία στιγμή. Έτσι των Χριστουγέννων ύστατη εκδήλωση το "κόψιμο τσι κουλούρας" πάνω από το φουρνέλο του μαγερειού,περιστοιχισμένη απ´ όλη τη οικογένεια, και από το κενό του κύκλου της κουλούρας,έχυναν σταυρωτά,από ένα ποτηράκι, μίγμα λαδιού με κρασί στη χόβολη, δίκην αρχαίας σπονδής. Ενώ όλοι έψαλλαν το τροπάρι των Χριστουγέννων. Ακολουθούσε το κόψιμο, και το σχετικό σμπάρο από κάποιο πισινό παρεθύρι και λιτότατο το νηστίσιμο δείπνο.

Από το βιβλίο του Γιάννη Πομόνη-Τζαγκλαρά "Ας είναι εις ανάμνησιν..."Μορφές βίωσης από το απόμακρο ζακυθινό χθες