Επικήδειος στίλβοντος ποδηλάτου

Αντιγράφω απο το http://ecology-salonika.org/lib/?p=2731 και απο το http://horaitis.blogspot.com/ για μια ιστορία που άκουσα για το βρετανό ποδηλάτη που παρέσηραν σκότωσαν και εγκατέληψαν νεοέλληνες στην εθνική οδό

23 Sep 2008
Ο 74χρονος βρετανός ποδηλάτης Ian Hibell, που εδώ και 40 χρόνια γυρνούσε τον κόσμο με το ποδήλατό του, σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε από Έλληνα ΙΧ.
Ian Hibell
Στη ζωή του ανθρώπου, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να ξεφύγει από το Brixham. Να αφήσει πίσω του τις βαρκούλες στο λιμάνι, τα απογευματινά τσάγια του Devon, την θερινή κατασκήνωση και το τρένο ατμού. Να αποχαιρετήσει την δουλίτσα του από τις 9 έως τις 5 στην Standard Telephones and Cables στην οδό A379 του Paignton και να ξεχυθεί στους δρόμους.
Μερικοί, μπορεί να φτάσουν μόνο μέχρι το Bristol. Αλλά ο Ian Hibell έφτασε τόσο μακριά που τα βλέφαρά του έκαναν κρούστα από τον πάγο και τα χέρια του ξύλιασαν, τόσο μακριά που ξαπλώνοντας στην καυτή άμμο κάτω από ένα κάκτο νόμιζε ότι θα πεθάνει από αφυδάτωση, τόσο μακριά που για να σωθεί από τα κουνούπια αναγκάστηκε να σκάψει ένα λαγούμι κάτω από τη μαύρη λάσπη και να θάφτει σαν αλιγάτορας.
Στα 40 χρόνια της ταξιδιάρας του ζωής, ταξίδεψε όσο 10 φορές την περίμετρο της γης, διανύοντας περίπου 10.000 χιλιόμετρα το χρόνο. Έγινε ο πρώτος άνθρωπος που διέσχισε με ποδήλατο το Darien Gap στον Παναμά (έναν απροσπέλαστο βάλτο 160 χιλιομέτρων που ενώνει την Κεντρική με τη Νότια Αμερική), και ο πρώτος που έφτασε από το βορειότερο έως το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής ηπείρου με το ποδήλατό του. Ταξίδεψε από τη Νορβηγία έως το Ακρωτήρι Καλής Ελπίδας και από την Μπανκόγκ της Ταϊλάνδης, στο Ρωσικό Βλαδιβοστόκ, ποδηλατώντας ή περπατώντας κάθε εκατοστό των διαδρομών του. Κάθε τόσο επέστρεφε σπίτι και εμφανιζόταν στην εταιρία του, την STC (από την οποία είχε πάρει αρχικά άδεια άνευ αποδοχών μόνο για 2 χρόνια) μουρμουρίζοντας γενικόλογες δικαιολογίες στα αφεντικά του. Αλλά δεν καθόταν πολύ, σύντομα ξαναφόρτωνε τα σακίδια, τσέκαρε τα φρένα, φούσκωνε τα λάστιχα και την έκανε…
Το ποδήλατό του, φορτωμένο με 20-25 κιλά ρούχα, μια σκηνή, ένα γκαζάκι, μπισκότα, σαρδέλες και νερό, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Στην έρημο Σαχάρα βυθιζόταν στην ψιλή άμμο, στη ζούγκλα του Αμαζονίου δεν χωρούσε να περάσει ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Διέσχισε την Atrato Swamp στην Κολομβία (άλλον έναν απροσπέλαστο βάλτο), ποδηλατώντας επάνω σε υπερυψωμένο μονοπάτι κατασκευασμένο από λεπτούς κορμούς δέντρων και συχνά βρήκε το ποδήλατό του να αιωρείται επάνω από το βάλτο. Έγινε ειδικός στο να ψηλαφίζει μέσα στα έλη με τα πόδια του. Τα επικίνδυνα περάσματα στο βουνό, τους χείμαρρους και τα δάση, τα διέσχιζε πάντα δυο φορές.. Μια για να τα ανακαλύψει και τη δεύτερη με το ποδήλατό στους ώμους.
Ωστόσο η αγάπη του για τα ποδήλατα του ήταν απεριόριστη. Τα έπαιρνε λασπωμένα όπως ήταν στα δωμάτια ξενοδοχείων και γαντζωνόταν πάνω τους για να μην τα αποχωριστεί όταν κλέφτες του αφαιρούσαν τα υπόλοιπα πράγματα του. Το αγαπημένο του ήταν ένα με σκελετό Freddie Grubb, σωλήνες Reynolds 531, τοποθετημένους επάνω σε μια βάση 42 ιντσών, ειδικά σχεδιασμένη για να αντέχει το έξτρα βάρος από τα ειδικά κατασκευασμένα φλασκιά του από δέρμα κατσίκας. Ταχύτητες Campagnolo Nuevo Record εμπρός και πίσω, διπλές ακτίνες Robregal 14-16 και πετάλια Christophe. Ήταν τόσο ελαφρύ, που κάτι πιτσιρίκια στο Newfoundland του Καναδά τον κορόιδεψαν ότι θα σπάσει σύντομα. Κι όμως άντεξε για 160.000 χιλιόμετρα.
Τα ποδήλατα του σπάνια τον πρόδιδαν. Όταν προσπαθούσε να ξεφύγει από τα βέλη της φυλής Turkana στη Βόρεια Κένυα, ένοιωσε την αλυσίδα να κόβεται, αλλά κατάφερε να διαφύγει σώος και αβλαβής. Το 2006, στα 72 του χρόνια, διέσχισε την Κίνα από το Βορρά μέχρι το Νότο, έχοντας μόλις 3 ανταλλακτικά φρένων, και σπασμένο πίσω φρένο. Στο βιβλίο του “Into the Remote Places” (1984), περιγράφει το ποδήλατό του σαν συντροφιά, δεκανίκι και φίλο. Περιγράφει «είναι υπέροχο να ξεκινάς τα χαράματα και να ακούς τον ήρεμο μουρμουρητό των τροχών, τα δερμάτινα λουριά να πασχίζουν να κρατήσουν το βάρος των αποσκευών και κάτι να κουδουνίζει μέσα στις τσάντες. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο κύριος Hibell κοντός, γεροδεμένος, και όχι ιδιαίτερα σβέλτος. Αλλά κατεβαίνοντας το λόφο με τον αέρα να χτυπά το πρόσωπό του και τα τοπία να εναλλάσσονται γύρω του ένοιωθε «μοναδικότητα με τα πάντα» ή «σχεδόν θεός».
Η ανθρώπινη συντροφιά δεν τον ενθουσίαζε τόσο. Οι συνταξιδιώτες του συχνά αποδεικνύονταν ατομιστές, βίαιοι, αναξιόπιστοι και δεν εκτιμούσαν την μεθοδικότητα του κύριου Hibell να στήνει τη σκηνή του και να σχεδιάζει σχολαστικά την πορεία του, οπότε και συχνά τον εγκατέλειπαν (παίρνοντας μάλιστα μαζί τους ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του εξοπλισμού). Ωστόσο υπήρξαν και εξαιρέσεις, όπως όταν διασχίζοντας κακοτράχαλα μονοπάτια στο Peru, βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο της όμορφης Laura, ξεπερνώντας την ντροπή του για τις γυναίκες. Αλλά και όπως όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που συνάντησε στα ταξίδια του, όπως οι Κινέζοι χωρικοί που τον φιλοξένησαν στα αγροτόσπιτα τους, οι Ινδιάνοι της Αμαζονίας που τον οδήγησαν μέσα στη ζούγκλα και δυο παιδιά Tuareg που του προσέφεραν δαμάσκηνα και τσάι όταν περιπλανιόταν στην ατελείωτη έρημο.
Σε μια ζωή γεμάτη κινδύνους, από μυρμήγκια στρατιώτες μέχρι πραγματικούς στρατιώτες, οι οδηγοί αυτοκινήτων αποτέλεσαν τον μεγαλύτερο εχθρό του. Πολλές φορές κόντεψαν να τον χτυπήσουν, ενώ άλλες του πέταξαν μπουκάλια (στη Νιγηρία) και αμμοχάλικα (στη Βραζιλία). Στην Κίνα, το 2006, ένα φορτηγάκι τον έριξε κάτω και πέρασε πάνω από το χέρι του, αλλά επιβίωσε και από εκεί. Ωστόσο η τύχη του δεν κράτησε για πολύ. Τερμάτισε στην Εθνική οδό Αθήνας-Θεσσαλονίκης τον περασμένο Αύγουστο, όταν τον χτύπησε θανάσιμα (και τον παράτησε) αυτοκίνητο που έκανε αυτοσχέδιες κόντρες.
Στις άσχημες στιγμές των ταξιδιών του οραματιζόταν Δεβόνιες σκηνές: πράσινα λιβάδια, μικρά αγροτόσπιτα και νάρκισσους. Πάντα ήθελε να γυρίσει στο μικρό του σπίτι, τον κηπάκο του και τη δουλειά του, αλλά και αυτά δεν τον κράταγαν για πολύ. Το σώμα του επιθυμούσε να τελειώσει αυτήν την αέναη ποδηλασία αλλά το πνεύμα του δεν έλεγε να σταματήσει. Και ίσως δεν σταμάτησε στην Ελλάδα…
Economist, 13.9.08 (μτφρ. Σταύρος Σταματούκος)
Δείτε το βίντεο