Μούρλιες με κουπί

Κάθε άνθρωπος έχει κάποια «μούρλια». «Μούρλια» όπως λέει «ο κόσμος» που μας θέλει όλους ίδιους και ήσυχους για να μην αγχώνεται από τσι «μούρλιες» που δεν έκανε όταν ήθελε να τσι κάμει. Μερικοί έχουνε κάμποσες απ' αυτές τσι μούρλιες που τους δίνουν τη δυνατότητα να βγαίνουν για λίγο από τις βιοτικές μέριμνες, και να δραπετεύουν σα μικρά παιδιά αγκίζοντας σχεδόν... τον εαυτού τους.
Μια τέτοια μούρλια μου είναι το καγιάκ και οι διάφορες εξερευνητικές περιπέτειες μ’ αυτό. Ούτε σκάφοι, μηχανές, βενζίνες, ταχύτητες, ένα μικρό φουσκωτό βαρκάκι κι ένα διπλό κουπί. Είναι μια ιδιαίτερη απόλαυση να κινείσαι μόνο με απλά μηχανικά μέσα και τις δυνάμεις σου και ας μην μπορείς να κάνεις όσα φοβερά μπορεί ένας κινητήρας.
Θα σας διηγηθώ φωτογραφικά μια βόλτα που έκανα φέτος το καλοκαίρι, με το διπλό βαρκάκι μου σε παρθένα μέρη στο όμορφο νησί που γεννήθηκα μαζί με το φίλο vertzak γιατί κάθε απόλαυση που σου χαρίζεται σ’ αυτό το κόσμο, είναι απόλαυση όσο μπορείς να τη μοιραστείς με τον άλλον είτε με τον vertzak σαν συνοδοιπόροι στις εξερευνήσεις μας, είτε με σας τώρα μέσω του ιστολογίου.

Φοβάμαι βέβαια ότι δεν μπορώ να σας μεταφέρω το κλίμα, μια και όπως έχουμε ξαναπεί τις καλύτερες φωτογραφίες δε μπορέσαμε να τις βγάλουμε ποτέ, γιατί μας κόβονται τα χέρια όταν κάτι είναι τόσο δυνατό.
Πλέοντας στα νερά της Ζακύνθου επειδή το καγιάκ είναι χαμηλό και αθόρυβο οι γλάροι όταν πλησιάζαμε δεν ενοχλούνταν και πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ υπάρχουν και υποψίες φώκιας στη σπηλιά. Ακουγόταν συχνά μέσα στη κατασκότεινη σπηλιά, που δεν έβλεπες τη μύτη σου, ένα φύσημα μεταξύ βαριάς αναπνοής και φταρνίσματος που μας έκανε να υποθέσουμε ότι υπάρχει κοντά μας κάποιο ζωντανό .Ο μόνος τρόπος να το δια πιστώσουμε ήταν να φωτογραφίσουμε με φλας το μέρος που ακουγόταν η φωνή και μετά να δούμε στην οθόνη της ψηφιακής αν έχουμε πράγματι παρέα. Το αν είχαμε θα το δείτε στις φωτογραφίες. Ήταν μια βόλτα από το Μαραθία στα δυτικά παράλια στις λεγόμενες σπηλιές του Κεριού. Καλή ... θέαση.