12 Απρ 2009

Ταξίδι στα Γιάννενα


Τα Γιάννενα που πραγματικά εκτός από την ομορφιά τους, τα γύρω βουνά τη λίμνη στα πόδια σου, είναι και πολύ οργανωμένη πόλη, πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, παλιά συνοικία με παραδοσιακές χρήσεις καταστημάτων όχι όλα καφετέριες.Φχαριστιέσαι τη διαμονή σου.Η υποβαθμισμένη Ήπειρος χωρίς τα αργύρια του τουρισμού ή του κέντρου μας έδωσε ένα καλό μάθημα.







Από το χωριό Κρυόβρυση που ζωγραφίζω μια εκκλησία φαίνεται η νέα Εγνατία οδός



Έτσι κι εγώ τη ζωγράφισα στα πλαϊνά των παραθύρων της εκκλησίας
και μερικές σκηνές από τη ζωή των κατοίκων του χωριού.Με εντυπωσίασε ότι παρότι οι κάτοικοι είναι όλοι κάποιας ηλικίας δέχτηκαν με πολύ θέρμη τη ζωγραφική αυτή μέσα στην εκκλησία .Ήταν γι´αυτούς ένα χάδι να ζωγραφίζεις μέσα στην εκκλησιά τους τη ζωή τους μια και η εκκλησία για αυτούς είναι τόπος πολύ σημαντικός στη πια πολύ μοναχική λόγω της αστυφιλίας ζωή τους

Ο φύλακας των συνόρων
Η Ηπειρώτισσα


1 Απρ 2009

Διαδηλωτικός τουρισμός


Mια απορία υπάρχει: αφού το κέντρο της Αθήνας κλείνει τέσσερις στις πέντε εργάσιμες ημέρες, γιατί δεν κάνουν μόνιμες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, ώστε να αποκλειστούν τα αυτοκίνητα από αυτό; Δηλαδή, γιατί δεν το πεζοδρομούν για να το κάνουν έναν απέραντο χώρο εκδηλώσεων, παρελάσεων και (κυρίως) διαδηλώσεων; Ετσι κι αλλιώς ένα θεματικό πάρκο διαμαρτυρίας χρειαζόταν όλα αυτά τα 35 χρόνια της «επαναστατικής» μεταπολίτευσης. Τώρα, δεδομένης της οικονομικής κρίσης που καταφθάνει θα είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο.

Μια τέτοια λύση θα είχε πολλά θετικά, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα σπάνε κάθε τρεις και λίγο τα νεύρα των Αθηναίων (σ.σ.: είναι εκπληκτικό ότι σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου οι κάτοικοι ακούνε το δελτίο καιρού. Στην Αθήνα το δελτίο διαδηλώσεων. Αν το χάσεις, χάθηκες στο μποτιλιάρισμα).

Πρώτον, θα χρειαστούν νέοι δρόμοι (η χαρά του κ. Σουφλιά) ή έστω η αυστηρή αστυνόμευση για παράνομο παρκάρισμα των υπαρχόντων.

Δεύτερον, θα αποδεσμευτούν μεγάλες δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας, και δεν εννοούμε μόνο τα ΜΑΤ. Δίπλα σε κάθε κορδέλα που χρησιμοποιείται για να κλείνουν οι δρόμοι, στήνονται τουλάχιστον δύο περιπολικά και 4-5 αστυνομικοί. Ετσι η ΕΛ.ΑΣ. αντί να κυνηγά τσαντάκηδες και ληστές φυλάει τις ερυθρόλευκες ταινίες που τραβά στο κέντρο.

Τρίτον, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κλάδο τουρισμού· τον «διαδηλωτικό». Εξάλλου, εκτός του τουρισμού, η περιπατητική διαμαρτυρία είναι η άλλη βαριά βιομηχανία της χώρας. Το Σιάτλ και η Γένοβα υπήρξαν μια φορά. Η Αθήνα είναι σε επαναστατική εγρήγορση κάθε μέρα· όποιος ευκαιρεί, σηκώνει τα πανό και ξεκινάει. Ο «διαδηλωτικός τουρισμός» θα δημιουργούσε και πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία. Τα πέριξ μαγαζιά του κέντρου θα πουλούσαν πανό, έτοιμα προς αναγραφή, στειλιάρια με τον φερετζέ της μικρής σημαιούλας στην άκρη, σπρέι για βάψιμο στους τοίχους, μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα ή έστω τον κ. Στρατούλη (ας μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο στέλεχος του ΣΥΝ ανέδειξε τη διαμαρτυρία σε νέα επίπεδα: κατόρθωσε να υψώσει πανό ακόμη και μέσα στο Κοινοβούλιο), μέχρι μαύρα φέρετρα σαν αυτό που είχαν χθες οι κτηνοτρόφοι και απέθεσαν έξω από το υπουργείο Γεωργίας.

Ο διαδηλωτικός τουρισμός είναι το μόνο όφελος που μπορεί να προκύψει από όλον αυτόν τον πληθωρισμό διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Κι αυτό διότι οι πορείες, οι κραυγές και οι διαμαρτυρίες πέρα από το ψυχοθεραπευτικό αποτέλεσμα (κάποιοι ξεθυμαίνουν) πρέπει να έχουν και κάποιο στόχο. Ο λόγος που διοργανώνονται είναι απλός: οι διαμαρτυρόμενοι θέλουν να κοινοποιήσουν στους πολίτες ότι κάποιος τους αδικεί και να τους καλέσουν να συμπαραταχθούν μαζί τους. Oι αδικούντες γνωρίζουν τα αιτήματα όσων διαμαρτύρονται και λίγο ιδρώνει το αυτί τους. Το βασικό είναι η εύνοια της κοινής γνώμης, ώστε ο όποιος βρίσκεται εν αδίκω να νιώσει την πολιτική πίεση και να ικανοποιήσει τα αιτήματα. Με τον πληθωρισμό της διαμαρτυρίας, φυσικά, ούτε λόγος δεν γεννάται περί συμπαράστασης του λαού για κάποια αιτήματα. Ετσι υπονομεύονται ακόμη και οι μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις, σαν αυτή που γίνεται αύριο. Κάποιοι θα είναι τόσο ταλαιπωρημένοι που ούτε να ακούσουν δεν θα θέλουν για μια ακόμη διαδήλωση.

Ντίσνεϊλαντ διαδηλώσεων

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ





30 Μαρ 2009

Καταγραφή 852 και 73


852 Tο πρώτο πράμα στη ζωή μου είναι η ζωή. Επειτα έρχονται τα άλλα όλα, η σκέψη, η δουλειά, τα ενδιαφέροντα, η απασχόληση με διάφορα προβλήματα ή ζητήματα, η διανόηση κοντολογίς ή τα γράμματα και οι τέχνες. Δεν μπορώ, δηλαδή, κάθε μέρα να βάζω, πρώτα από τη ζωή μου, την απασχόλησή μου με όσα διαβάζω σε βιβλία, με όσα γράφω ή αναπτύσσω ή διαλογίζομαι ή απασχολούμαι, επειδή τάχα κατέχω μιαν ιδιότητα άλλη από τη ζωή –και για μερικούς σπουδαιότερη– εκείνη του σκεφτόμενου ή του φιλόσοφου ή του κριτικού ή του ερευνητή ή του περιφερόμενου ομιλητή σε συναπαντήματα και συνέδρια. Δεν κάνω όπως άλλοι. Ομως στη ζωή μου μέσα υπάρχουν η θρησκεία και η αγάπη, οι μόνες δυνάμεις που αναταράζουν τα βάθη μας, καταπώς ωραία το σημείωνε από νωρίς στη ζωή τη δικιά του ο W. B. Yeats. Tα υπόλοιπα όλα ταράζουν λίγο την επιφάνεια και αυτό είναι όλο. («The only two powers that trouble the deeps are religion and love, the others make a little trouble upon the surface» – γύρω στο 1898, θαρρώ).

73 Mε το σχέδιο να τελειώσω κάτι στη Σορβόννη φοβάμαι πως ξανάπεσα, παρακολουθώντας τα πρώτα μαθήματα, στους ίδιους καθηγητές, στις ίδιες έδρες και καθέδρες, στα ίδια πράματα με το Πανεπιστήμιο των Aθηνών (εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα). Mοναχά που εδώ γίνονται πιο πολιτισμένα όλα, το ισοπέδωμα γίνεται με τάξη, σε βαρύτιμες αίθουσες με κρύσταλλα και με χρυσά βέλη που δείχνουν σε κάθε διάδρομο τη σωστή κατεύθυνση: Salle Richelieu! Salle του τάδε ή του δείνα! Tα πανεπιστημιακά θρανία τα βλέπω και εδώ σαν στασίδια απ’ όπου παρακολουθάει κανένας περισσότερο τη νεκρώσιμη ακολουθία της νιότης του. Aπό πεποίθηση και ιδιοσυγκρασία δεν υπολήπτομαι –θα έλεγα σιχαίνομαι– το θεσμό των πανεπιστήμιων, για μένα φυσικά – όχι για τους άλλους. Για μένα… «… et que cela est vident, puisqu’on ne peut s’imaginer une autre vie avec un ennui plus grand que celle-ci!».

Τα «Collectanea» του Ζήσιμου Λορεντζάτου, θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις «Δόμος» (απ’ όπου κυκλοφορούν τα περισσότερα έργα του Ζ.Λ.), σε επιμέλεια Σταύρου Ζουμπουλάκη. Περιέχει 1.210 ενάριθμες καταγραφές.

Συμφωνώ και επαυξάνω.Αντιγραφή απο την ΚΑΘΗΜΕΡΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

21 Μαρ 2009

Ορεινή Κορινθία και ...


Στη γειτονία μου κυκλοφορούν δυο εντελώς αντίθετοι τύποι. Ο ένας είναι ένας αλκοολικός, σχεδόν πάντα αξύριστος και ατημέλητος και με μια μπύρα κρυμένη πίσω απο το χέρι του.Ο άλλος είναι ένας πολύ σχολαστικός και χαρακτηριστική είναι η συμπεριφορἀ του σε σχέση με το αυτοκίνητο του. Έχει ένα σχετικά μεγάλο αυτοκίνητο φοκσβάγκεν πασάτ. Του βάζει κουκούλα και το έχει πάντα πολύ περιποιημένο .Κάποιες στιγμές έρχεται βγάζει την κουκούλα το κοιτάζει, το επιθεωρεί για τη ακρίβεια και αν βρει κάτι επιλήψιμο παίρνει το πανάκι του και το καθαρίζει .Μια μέρα λοιπόν που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο του μπροστά στο σπίτι μου και έκανε αυτή τη δουλειά περνάει ο άλλος φίλος μας τον κοιτάζει και του λέει μισομεθυσμένος.¨Πρόσεχε γιατί από το πολύ τρίψιμο θα το χαλάσεις το χρώμα¨ .Ήταν μια σκηνή που με συγκίνησε. Ήταν μια στιγμή που ο ένας ήταν σκλάβος της ιδιοκτησίας του και ο άλλος ελεύθερος. Δεν μπορώ να μην πω πόσο θαυμάζω τον αλκοολικό .Είναι βέβαια και οι δυο, οι πλευρές του ίδιου νομίσματος .Όμως ο μπεκρής ξέρει ότι έχει αποτύχει ενώ ο άλλος δεν το υποψιάζεται καν .Αυτή η αυτοσυνειδησία του αποτυχημένου έχει μια γοητεία. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με μια βόλτα σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, την ορεινή Κορινθία;Απολύτως καμιά


Νεμέα


Στυμφαλία

Στυμφαλία



Λίμνη Δόξα








Ι.Μ Αγίου Γεωργίου Φενεού



17 Μαρ 2009

Σκλάβοι στα δεσμά τους

Είδα την ταινία του και μ´ άρεσε πολύ. Ο Λυκούρεσης έκανε σπουδαία δουλειά.Κουστούμια,
σκηνικά, πλοκή, άριστα σε όλα, οι ερμηνίες σπουδαίες.Ο Φέρτης κορυφαίος. Και κάτι ακόμα.
Για όσους είδαμε το φως στα Ιόνια η ταινία του Λυκούρεση είναι ιστορία που υπάρχει και ρέει 
στο αίμα μας.Είναι ότι μας διηγούνται οι παλιότεροι και προσδιορίζει την ταυτότητα μας. Είναι 
η ίδια η κρυμμένη ζωή μας που μπορεί να μη φαίνεται πουθενά αλλά κυλάει στο αίμα μας και 
μας προσδιορίζει.

11 Μαρ 2009

Στα καφέ του Βερολίνου με παρέα ...πουλάκια.










                                              Επίθεση...





Άσχετο