Ο γιος του Σκούρκου

Μια μικρή σειρά φωτογραφιών κατά τη διάρκεια της σιδηρουργίας του σιδερά και πρωταγωνιστή του λαϊκού Ζακυνθινού θεάτρου των γνωστών Ομιλιών Νιόνιου Τετράδη ή Μέρη. Ο Νιόνιος είναι ο γιος του Σκούρκου.

Εδώ παρουσιάζεται η κατασκευή ενός καδινάτσου (σύρτη) με τον παλαιό τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι σιδηρουργοί, δηλαδή καμίνι.

 Με το βοηθό του Νιόνιο Κλάδη

Τοιχογραφία για το Βοιδονήσι και το μάζεμα των ελιών.

Ζωγράφισα δυο τοιχογραφίες στο σπίτι μου στον Πλάνο στη Ζάκυνθο.Η μια αφορούσε το μάζεμα των ελιών όπως του ζούσα στο νησί όταν ήμουν παιδί. Προσέξτε αν θέλετε κάτω δεξιά μια λεπτομέρια που πολύ αγαπώ.Ένα ζευγος γερόντων απόμαχοι του μαζέματος των ελιών παρακολουθούν.

 

Η άλλη αφορούσε το μικρό νησάκι Βόιδι. Η ζωγραφική για το Βόιδι αφορά την λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Λαουρέντενας που γινόταν παλιά εκεί.

Σήμερα δεν υπαρχει σχεδόν τίποτα απο το νησί μόνο κάποια βράχια, διαλύεται καθε φορα που γίνεται σεισμός στη Ζάκυνθο, παλιά όμως ενώνονταν με τη στερια και αν κοιτάξει κανεις το βυθό εκει φαίνεται καθαρά αυτό, αλλα είναι και ωρατό και απο google earth

Με τη βοήθεια του αγαπητού φίλου Σπύρου Καρυδάκη έμαθα τα εξής

Το Βόιδι, κατά το Λεξικόν του Ζώη, "ηνούτο άλλοτε μετά της ξηράς", και ο καθολικός ιερέας Ιάκωβος Βερνάρδος, στον οποίο ο τότε Προβλεπτής είχε παραχωρήσει τη νήσον ή τέλος πάντων την περίπου νήσον, επειδή πήγαιναν εκεί τα ζώα από την απέναντι στεριά και "εναντίον παντός σεβασμού" (λέει ευσεβάστως ο Ζώης) κατέστρεφαν τον ερειπωμένο ναΐσκο του Αγίου Γεωργίου, τον παραχώρησε σε κάποιον Γεώργιο Γριμάνη το 1588 με τον όρο να τον ανακαινίσει. Το 1642 ο ναός ήταν σε μαύρα χάλια, οπότε η διοίκηση της Ζακύνθου τον παραχώρησαν σε κάμποσους, μεταξύ των οποίων και ένας Σέρρας πρόγονος του αγαπητού λογοτέχνη Διονύση Σέρρα μάλλον, για να τον επισκευάσουν. Παλιότερα το νησάκι λεγόταν Φρα Φίλιππος διότι είχε παραχωρηθεί σε κάποιον Καθολικό ιερέα ομώνυμο, μετά ονομάστηκε Βόιδι λόγω του τότε σχήματός του, και κάποτε στην ιστορία του ειπώθηκε και Τρεντανόβε λόγω της εκτέλεσης εκεί 40 στασιαστών Κεριωτών(απο το χωριό Κερί της Ζακύνθου), που έγιναν 39 επειδή ο ένας, λέει, χρησίμευσε ο έρμος ως δήμιος ή την κοπάνησε και γλύτωσε.

Περί της Λαουρένταινας μαθαίνουμε από τον Ζώη και τον Κονόμο ότι ήταν παλαιότατη και μεγαλοπρεπής εκκλησία στο Κάστρο, μνημονεύεται με αυτό το όνομα ως περίλαμπρη και πολυκτήματη πρώτη φορά το 1478, μα όταν ήρθαν οι Βενετοί την παραχώρησαν διαδοχικά σε κάμποσους, μεταξύ των οποίων και στον μέγα Κρητικό ζωγράφο Φιλόθεο Σκούφο, όταν έπεσε η Κρήτη κι ήρθαν στο Τζάντε μας οι Κρητικοί. Παίρνοντας το Κάστρο την κάτω βόλτα, ο ναός έγινε πυριτιδαποθήκη, και η εικόνα τράβηξε των παθών της τον τάραχο καθώς την κουβαλούσαν από εκκλησία σε εκκλησία μέχρι τους σεισμούς. Από την εποχή του Κάστρου ήδη την πήγαιναν στην Αγία Τριάδα του Ακρωτηριού, απέναντι από το Βόιδι, κάθε Δευτέρα του Πάσχα, απ' όπου το βράδυ τη λιτάνευαν μεγαλοπρεπώς στον Αιγιαλό, δηλ. στην παραλία της τότε Χώρας. Αυτό, λέει ο Κονόμος, ξεκίνησε ίσως όταν κατά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου πήγαν οι Ζακυθινοί  στο Ακρωτήρι και στο Βόιδι να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα της ναυμαχίας, που διεξαγόταν απέναντι, στα νησάκια Κουρτζουλάροι ή Εχινάδες, που η κυβέρνησίς μας τα πούλησε σε έναν τύραννο εμίρη με 25 γυναίκες... Άλλωστε, από τη Λαουρένταινα του κάστρου προερχόταν ο περίφημος πίνακας της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, του Στυλιανού Ρωμανού, 1571, που κάηκε κι αυτός εντέλει.

    Το όνομα Παναγία Λαουρέντανα προέρχεται είτε 

1) Από έναν ανακαινιστή της πρωτοπαπά Λαυρέντιο Βέργαμο.

2) Από έναν λαουρέντη που βρήκε το κόνισμα στην ακρογιαλιά του Πλάνου κάτω από το σπίτι σου!

3) (Μεταγενέστερη εξήγηση:) Ανήκε στους λαουρέντηδες. Αλλά όπως λέει ο Κονόμος τέτοια συντεχνία δεν υπήρχε.

Λεγόταν επίσης Λαβουρένταινα και Λαουρενιάνα. Κάπου εμπλέκεται και μια αρχόντισσα Λάουρα Ιακώβου Σιγούρου-Παλαιολογίνα-Καντακουζηνή κι αυτό κατ' εμέ ίσως ερμηνεύει την ονοματοδοσία, αν και αυτή έζησε αρκετά μετά το 1478 - Αλλά τότε οι Λάουρες επιχωρίαζαν στην αριστοκρατία.

Παράκληση στην Παναγία στο νησάκι Μαραθωνήσι

Στα νότια της Ζακύνθου υπάρχει το μικρό νησί Μαραθωνήσι, κάθε χρόνο το δεκαπενταύγουστο γίνεται παράκληση στην Παναγία στην αμμουδιά. Περισσότερες λεπτομέριες σε παλιότερη ανάρτηση για το ίδιο θέμα πριν 7 ολόκληρα χρόνια  εδώ 

http://pilarinos.blogspot.gr/2007/10/blog-post.html

Βυζαντινή ζωγραφική με πρότυπο τα αρχαία Ελληνικά αγάλματα

Ζωγράφισα αυτό το τμήμα αγάλματος από τα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου άλλοτε ακολουθώντας πιστά ότι έβλεπα και ζωγραφίζοντας το με τον «Βυζαντινό» τρόπο και άλλοτε πιο ελεύθερα υποτασόντας το στις πολύ συγκεκριμένες λύσεις της Βυζαντινής ζωγραφικής που έμαθα αντιγράφοντας κάλως ή κακώς.Πάσα παρατήρηση, κριτική καλόπιστη και κακόπιστη δεκτή.

4o μάθημα εικονογραφίας στην Ζάκυνθο 1-3/2/2013 «Άγιος Διονύσιος»

Η συνάντηση ήταν πάρα πολύ δυνατή οι αλλαγές από την προηγούμενη συνάντηση ήταν πολύ εντυπωσιακές. Αυτό με συγκινεί πολύ. Είδα μπροστά μου ένα θαύμα.

Επίσκεψη στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας προσκεκλημένος του καθηγητή Δημοσθένη Αβραμίδη

Ένα παράδοξο, θα μπορούσε να ειπωθεί, φαινόμενο στο χώρο των εικαστικών τεχνών είναι η «επικύρωση» της καλλιτεχνικής ιδιότητας με «βούλα» ακαδημαϊκού τύπου. Κι ενώ η «παράδοση» που εγκαθιδρύθηκε από τις πρώτες ακόμα δεκαετίες του 20 αιώνα ήταν «αντί-ακαδημαϊκή» (τι να πρωτοαναφέρει κανείς, το σαλόνι των απορριφθέντων, και τον τεράστιο ρόλο που διαδραμάτισαν αυτοί οι απορριφθέντες στην διαμόρφωση της Τέχνης όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, την παρότρυνση του δικού μας Γιάννη Τσαρούχη να εγκαταλείψουν οι φοιτητές την E.Ν.S.B.A. στο Παρίσι…κλπ. κλπ), η αντιακαδημαϊκότητα έγινε η νέα… ακαδημαϊκότητα. Κανένα πρόβλημα. Όπως θα έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ «τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι περίεργο». Όλοι όμως γνωρίζουν κατά βάθος, ύψος, πλάτος και μήκος πώς καλλιτέχνης δεν γίνεται κανείς με «βούλες». Εγώ την λύρα χτυπώ, κατά πως θα ‘λεγε ο «Ορφέας» του Οδ. Ελύτη. Καλλιτέχνης είναι όποιος ασκεί την Τέχνη. Απλό.Κάποτε ρώτησε ένα μικρό παιδί ο θείος του, τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. «Καπετάνιος» απάντησε το παιδί. «-Μα αφού ζωγραφίζεις τόσο όμορφα, γιατί δεν γίνεσαι ζωγράφος;» το ρώτησε ο θείος του, για να λάβει την απάντηση από τον μικρό: «Γιατί ζωγράφος είμαι»…Την Πέμπτη το μεσημέρι στις 13:30-15:00 στη μεγάλη αίθουσα θεωρητικών θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να είναι μαζί μας και να μας παρουσιάσει το έργο του, ένας καλλιτέχνης που δεν έχει «βούλες» ακαδημαϊκές (είναι απόφοιτος του Τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α. βέβαια, αν αυτό μας ενδιαφέρει). Ένας ζωγράφος που παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία σήμερα το έργο του σε γκαλερί του εξωτερικού, όσο ελαχιστότατοι εξ ημών…, έχοντας καταφέρει να δώσει στον εικαστικό τρόπο, το διαμορφωμένο και παραδομένο ως «βυζαντινό», μια ζηλευτή φρεσκάδα, καταφέρνοντας θαυμαστή πολιτιστική ταυτότητα στο έργο του. Ο αγαπητός φίλος Μπάμπης Πυλαρινός, ανεβαίνει στη Φλώρινα με ένα σλίπινγκ μπάγκ στις αποσκευές του… Δεν ζωγραφίζει με τα λόγια… Ας τον βοηθήσουμε όσοι εικαστικολογούμε ευκαίρως-ακαίρως. Ας τον προστατέψουμε σαν ένα σπάνιο είδος σήμερα. Ας τον υποδεχθούμε ως παιδιά που αγαπάνε να ζωγραφίζουν και μοιράζονται αυτή τους την αγάπη. Ναι, σε αυτό το κλίμα «ανθίζει» ο Μπάμπης. «Πόσοι θα είναι οι φοιτητές;» με ρώτησε με κάποια ανησυχία. «Μην ανησυχείς, είναι Πέμπτη και δεν θα ‘χουμε πολλούς» τον καθησύχασα (η αλήθεια είναι πως λόγω υποχρεώσεων δεν τον βόλευε Τετάρτη να έρθει, τα βάζει κι απ’την τσέπη του όλα!). «Τι να πώ;» με ξαναρώτησε. «Μη πεις τίποτα, δείξε» του απάντησα. Ας τον διευκολύνουμε λοιπόν. Τόσο με την παρουσία μας όσο και με την …απουσία μας!Και κάτι ειδικά για τους φοιτητές του κύκλου των Εκκλησιαστικών Τεχνών. Ο κ. Πυλαρινός θα είναι μαζί μας στο μάθημα της Πέμπτης. Αν θα θέλατε να τον ρωτήσετε οτιδήποτε σχετικό σας απασχολεί, προετοιμαστείτε καταλλήλως.» Δημοσθένης Αβραμίδης Επιλογίζοντας την παρουσίαση του Μπάμπη Πυλαρινού… Νομίζω ότι θα συμφωνούσατε πως η παρουσία και η παρουσίαση του κ. Πυλαρινού μας μετέδωσε την ουσία βασικών ζητημάτων για την Τέχνη της ζωγραφικής, ζητήματα που σπανίως τίθενται ανάμεσα σε εικαστικούς, όπως για παράδειγμα, ανάμεσα σ’ άλλα, τη χαρά του να ζωγραφίζει κανείς. Είναι πραγματικά πολύ σπάνιο σήμερα να διατυπώνει κανείς στα εικαστικά κυριολεκτικά με απλό τρόπο, με τον τρόπο του ψυχισμού του παιδιού που κρύβουμε όλοι μέσα μας, «τους προσωπικούς του παραδείσους». Μέσα από αυτή τη εικαστική στάση νομίζω πως δύσκολα δεν βρίσκουν και οι υπόλοιποι, οι θεατές, εμείς, μια θέση μέσα σ’ αυτούς τους εξεικονισμένους παραδείσους. Δεν θα έλεγα πως ο Μπάμπης θεωρεί τον εαυτό του «λαϊκό» άνθρωπο. Κατορθώνει όμως με θαυμαστό τρόπο να κάνει λαϊκή τέχνη. Να αναζωογονεί με προσωπικό τρόπο το συλλογικό μας ψυχισμό, μέσα από την προσωπική του «αφήγηση». Μας «μάγεψε» με τη φρεσκάδα του έργου του. Ας κρατήσουμε λίγη από αυτή τη «μαγεία», ας τη διαφυλάξουμε σε κάποιο σημείο μέσα μας σαν πολύτιμο μαργαρίτη. «Η λαϊκή τέχνη» έγραφε χαρακτηριστικά o Α. Γιορν το 1950 στην επιθεώρηση της ομάδας Cobra, «είναι η τέχνη του λαού όλης της οικουμένης. Δεν υπάρχει καθαρά εθνική τέχνη. Ο εθνικός χαρακτήρας δεν είναι παρά μια παραλλαγή του κοινού θέματος. Η λαϊκή τέχνη είναι η έκφραση της ελευθερίας του λαού. Όταν ένας λαός χάνει την ελευθερία του χάνει και την εθνική του τέχνη. Όταν ο καπιταλιστικός βιομηχανισμός υπερισχύει και η λαΐκή τέχνη διαθέτει μόνο τα ουρητήρια για να εκφράζεται ελεύθερα, τότε μεταναστεύει. Ο Πικάσο και οι άλλοι Ισπανοί ζωγράφοι μας έδειξαν ότι ένα καλλιτέχνης μπορεί κάλλιστα να ζει στη εξορία χωρίς χάνει τον εθνικό του χαρακτήρα. Μόνο ο καλλιτέχνης που διαθέτει οικουμενικό πνεύμα, αντλεί την έμπνευσή του από τη λαϊκή τέχνη». Το πνεύμα του ανωτέρω αποσπάσματος, μεταξύ άλλων, παρακινήσε την πρόσκληση του Μπάμπη Πυλαρινού να μας παρουσιάσει το έργο του και νομίζω πως εκ των υστέρων και με απόσταση μιας βδομάδας από τότε, κάτι έχει μείνει εντός μας να μας ρωτάει πόση ελευθερία διαθέτουμε ως λαός για να την εκφράσουμε. Αγαπητέ φίλε Μπάμπη, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την αφιλοκερδή σου προσφορά στο Τμήμα. Καλή συνέχεια (σε όλα…) !!!