Πρωτοχρονιές...

Αλλάζουν όλα μα το καταλαβαίνεις μόνο απ’ το μεγάλωμα των παιδιών σου
«Μα ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιος μου ο μεγάλος και ο μικρός» Δ.Σαββόπουλος"Τι έπαιξα στο Λαύριο"
Πρωτοχρονιές στην αρχή στο σπίτι με τους γονείς και μετά με φίλους.
Κάπου εκεί στο τέλος του σχολείου, που χάνει η οικογένεια τη δύναμη της και αρχίζεις να ζεις με τη παρέα σου, έφυγα απ’ το σπίτι μα ούτε στους φίλους πήγα, πέρασα μια μοναχική πρωτοχρονιά στη τζίμα του πόρτου στο νησί που γεννήθηκα. Το πατρικό δε με χώραγε πια αλλά αυτό που έψαχνα δεν ήταν ακόμα στους φίλους. Άλλαξε ο χρόνος στο λιμάνι του νησιού κοιτάζοντας πότε μπροστά τη θάλασσα και πότε πίσω τη χώρα και το κάστρο. Το διπλανό έργο τα περιγράφει καλύτερα.

Στο νου μου έρχεται και η πρωτοχρονιά του Σαββόπουλου. Ο τόπος είναι κοινός








Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως

Λίγο μετά στα δεκαεφτά
με τους γονιούς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του

Πρωτοχρονιές γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί ;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό - μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν την γιορτή σας
και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα

Τώρα ο χρόνος αλλάζει ο πατέρας του Γιώργου είναι στο Νοσοκομείο, ο δικός μου πέθανε πριν λίγο καιρό μα είναι παρόν στη ζωή μου περισσότερο από πριν και εγώ γράφω αυτά τα λόγια και πρέπει να συντομεύω γιατί ο γιος μου με περιμένει.
Θα συναντηθούμε με φίλους με τους περισσότερους πορευόμαστε μαζί σχεδόν είκοσι χρόνια κάτι έχει ετοιμάσει ο καθένας και θα είναι ζεστά...
Καλή χρονιά και σαν δώρο του Άγιου Βασίλη έργα παιδιών της τάξης του πρώτου Δημοτικού σχολείου Ζακύνθου με δάσκαλο τον Άκη Λαδικό και της τάξης του νηπιαγωγείου Ρομιρίου με δασκάλα τη Ρούλα Μαρίνου, που είχαν έρθει στην έκθεση μου «Προσεισμικά τοπία» που έγινε στη Ζάκυνθο πριν δυο χρόνια ακριβώς .Τα παιδιά ζωγράφισαν κάτι βλέποντας τα έργα που απεικόνιζαν παλιά Ζακυθινά τοπία. Είναι της Δάφνης Κιτσίκη της Στέλλας Νικολοπούλου της Πένης (Δημοτικό)και του Γιώργου(νηπιαγωγείο) . Χρόνια πολλά και καλά ιδιαιτέρα στον Άκη και στη Ρούλα.
Καλή χρονιά

Πένυ

Στέλα Νικολοπούλου

Δάφνη Κιτσίκη

και το καμπαναριό του Γιώργου

Το φως

Τα φετινά Χριστούγεννα είχαν ένα ιδιαίτερο φως -παρότι μου απέτυχε το Χριστόψωμο (Το φλουρί έπεσε στο σπίτι) - και το φως τρυπώνει όπου υπάρχουν χαμηλές προσδοκίες, όπου κανείς είναι ευχαριστημένος και απολαμβάνει ότι του χαρίζεται. Δεν είναι εύκολο, ούτε συμβαίνει πάντα. Ζούμε ότι διαλέξαμε να ζούμε. Όχι άλλη κλάψα. Χρόνια πολλά.

Γλου γλου γλου

Σήμερα στο νησί οι χωριάτες κατεβαίνουνε στη χώρα με κοπάδια τις γαλοπούλες. Ε, καλά όχι πια. Ούτε οι χωριάτες εκτρέφουν γαλοπούλες-προτιμούν της εγγλεζοπούλες- ούτε η χώρα τις χωράει, γέμισε με άλλα ζα, μερσεντές, καγιέν και κάθε είδους τετράποδα τέσσερα επί τέσσερα. Πριν δυο μήνες είδα και το πιο γκροτέσκο θέαμα. Μαύρη γυαλισμένη και σχετικά μεγάλη μερσεντές του κουτιού με κοτσαδόρο και πίσω να σέρνει στη καρότσα τσουβάλια ελιές για το ελαιοτριβείο. Βέβαια φέτος οι γαλοπούλες θα ’χουν μπόλικο φαί να φάνε από τα κομποστοποιημένα σκουπίδια στους δρόμους.
Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα στη πόλη(πολύ ειδυλλιακά).

Χριστούγεννα στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας με τους αιολικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής δίνοντας ελπίδες για ένα... μέλλον.

Πρέπει όμως να σας αφήσω τώρα να πάω να ζημώσω το Χριστόψωμο.Ανάβουμε φωτιά απόψε το βράδυ σε ένα μαγκάλι κρατάμε όλοι μαζί το Χριστόψωμο πάνω απο τη φωτιά και χύνουμε ένα ποτήρι κρασί σχηματίζοντας το σταυρό και ψέλνουμε το απολυτίκιο της Γεννήσεως.
Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Λίγο καθυστερημένα αλλά να και η συνταγή του Χριστόψωμου

ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

2 κιλά αλεύρι για ψωμί
2 φλιτζάνια του ελληνικού καφέ όχι τα πολύ μικρά λαδί
2 φλ. Κρασί φλ= φλιτζάνια του ελληνικού καφέ όχι τα πολύ μικρά
1 φλ. Ούζο ή μαστίχα
1 φλ. Χυμό πορτοκάλι

3 ποτήρια του κρασιού ζάχαρη

Σε μια κατσαρόλα βράζουμε κανέλα, γαρίφαλο και γλυκάνισο και παίρνουμε 6 φλιτζάνια
2 κουταλιές του γλυκού αλάτι
200γρ.μαγιά μπύρας
200 γρ. σταφίδες
καρύδια

Ανακατεύουμε
Αλεύρι ,ζάχαρη, σταφίδα, καρύδια και φτιάχνουμε μια λακκούβα
Λιώνεις τη μαγιά και ρίχνεις στο ζεστό ζουμί της κανέλας το λάδι, το χυμό το ούζο και το κρασί
Σκεπάζω τη ζύμη με κουβέρτα ή πετσέτα και την βάζω κοντά σε ζεστό μέρος μέχρι να φουσκώσει.

Προθερμαίνω στους 250
Μόλις πάρει χρώμα βάζω διπλή λαδόκολλα
Μισή ώρα στους 250 και μισή στους 200.

Ε,και για πιο πολλά στο

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ !!!!!

Καρναβάλια όλο το χρόνο.

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Όλοι οι καρναβαλιστές των Χριστουγέννων ντύνουν τα σπίτια τους με λαμπάκια, τα τυλίγουν με αυτόν τον υπέροχο φωτεινό σωλήνα φτιάχνοντας το πιο κακόγουστο θέαμα, τοπικοί αυτοδιοικητές που φωτίζουν, φωτίζουν, φωτίζουν, σαν να μην ακούσαν τίποτα για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τις κλιματικές αλλαγές, τη συνδιάσκεψη του Μπαλί. Αφού γυρίσαν από τη πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία και φωνάξαν έξω οι Αμερικάνοι τυλίξαν το σπίτι με το σωλήνα το φωτεινό μη πάει και δε μοιάσουν στους συνέταιρους πέρα από τον Ατλαντικό.

Θα μου πείτε βέβαια τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη φωτογραφία.
Είναι μια άλλη πρόταση για ένα άλλον τρόπο να βιώσει κανείς αυτές τις μέρες.

Εύγε κύριε Νίκο.Λάκη, δεύτερη κίτρινη κάρτα!!!

Διαβάζω στη LIfo απο τη στήλη του Νίκου Δήμου
«Α του Ηρώδη του Αττικού, τι δόξα είναι αυτή!
Ποιος άλλος... τα αξιώθηκεν αυτά; - / Κατά που θέλει και κατά που κάμνει /οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν, / μήτε να κρίνουν ή να συζητούν / μήτε να εκλέγουν πια, ν' ακολουθούνε μόνο».
Ναι - και μάλιστα κατά 65%! Ούτε ο Καβάφης, όταν έγραφε για τον Ηρώδη τον Αττικό, δεν είχε προβλέψει τέτοια ποσοστά θεαματικότητας.
Τρίτη βράδυ η πόλη ερημώνει - σαν να παίζεται ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού. Ο Λάκης δίνει ρεσιτάλ στη μικρή οθόνη και οι Έλληνες (οι Έλληνες!) μαγεμένοι τον παρακολουθούν και τον ακολουθούν.
Πού; Όπου τους πάει.
Και πού τους πάει;
Αλίμονο - πουθενά. Αναπαράγει συστηματικά τις αγκυλώσεις τους, τα στερεότυπα, τις φαντασιώσεις τους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τις φοβίες τους.
Θα μου πείτε: γι' αυτό τον αγαπούν, γιατί δίνει σώμα και υπόσταση σε αυτά που νιώθουν, φοβούνται και ονειρεύονται. Αν τους έλεγε π.χ. δυσάρεστες αλήθειες για μερικά «εθνικά θέματα», θα εξακολουθούσαν να τον ακολουθούν;
Σίγουρα όχι. Και δεν το ρισκάρει. Αλλά είναι να λυπάσαι τόσο ταλέντο, τόση ευφυΐα, τόση ζωντάνια, να αναλίσκονται σε μία (έστω χαρισματική) ανακύκλωση του προφανούς. Να μη βοηθάνε το κοινό να προχωρήσει έστω λίγα βήματα παρακάτω, να αντικρίσει τις άλλες πλευρές των πραγμάτων, να ανοίξει λίγο τα μάτια και το νου του.
Έπειτα, τις διάφορες γελοίες περσόνες της τηλεόρασης, τι τις θέλει; Χρειάζεται ο Λαζόπουλος τη Βροχοπούλου; Δεν θα ήταν καλύτερο να σατιρίσει μερικά από τα σκληρά ιερά μας ταμπού;
Κι εγώ παρακολουθώ τον Λάκη και γελάω - πολλές φορές όμως πικρά. Γιατί βλέπω πώς εξαγοράζει τη δόξα του. Με ευκολίες. Λαϊκίζοντας. Χάθηκε να ήταν πιο αιρετικός;
Κακώς όμως κατακρίνω. Δεν θέλησε τη ρήξη - προτιμάει τη φήμη. Επέλεξε να είναι Σουρής, και όχι Ροΐδης.
Πάλι Καβάφης: «Εκεί που έφθασες, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».



Επιτέλους κάποιος τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και να πει δυο λόγια για το ώρες ώρες πολύ φτηνό χάιδεμα αυτιών που κάνει ο Λάκης.Εύγε κύριε Νίκο, κόντρα στο ρεύμα όταν χρειάζεται.

Του Αγίου σήμερα στο νησί...

Χρόνια πολλά στους αγαπημένους μου συνμπλογκαδόρους Διονύση Βίτσo και vertzak στο παλιό φίλο Διονύση που ζει στο Λονδίνο και θα συναντηθούμε τώρα τις γιορτές μετά από σχεδόν 20 χρόνια και ...στο αφεντικό της Πεπίτας*. Τηλέφωνο δε μπορώ να σηκώσω γιορτάδες να πω χρόνια πολλά αρρωσταίνω.Χρόνια πολλά, να ζήσεις κτλ κτλ . Παραξενιές, συμπαθάτε με. Ή θα ‘ρθω να σε δω να σου ευχηθώ ή τίποτα. Θα σας τα λέω λοιπόν από το μπλόγκ. Θυμάμαι του Αγίου μέρες το σπίτι μύριζε ψητή γαλοπούλα μαγείρευε η μάνα μου με πατάτες στο φούρνο που κολυμπούσαν στο λάδι και γινότανε πιο νόστιμες και από το κρέας και μετά εφτάνανε οι φίλοι του πατέρα μου να του ευχηθούν και εγώ παρακολουθούσα τις ιστορίες που έλεγαν όλες και τις ρουφούσα σα σφουγγάρι. Ο Αντώνης ο Κασσιμάτης ποτέ του δε φόρεσε ετοιματζίδικο παπούτσι πάντα φτιαγμένα στο χέρι, ο Λουκάς ο Καρρέρ με τη βραχνή του τη φωνή και με τη μεγάλη του ιστορία στη κατοχή ....(θατα πούμε σε άλλη ανάρτηση)
Διαβάζω αυτό τον καιρό...«Το αρχοντόπουλο της πόλης του Αιγιαλού, το κλέος της οικογένειας των Σιγούρων, αυτός που έφθασε το υπερκόσμιο σημείο αγάπης και συγχώρεσε το φονιά του αδελφού του, ξεπέρασε την εφήμερη δόξα των ανθρώπινων οικοσημάτων , που δικαιωματικά από τη γέννηση του κατείχε και κέρδισε την αιώνια άρμα της αθανασίας και το θυρεό της αιώνιας προσευχής.»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Φλεμοτόμου«Αντικείμενα»
Χρόνια πολλά και καλά λοιπόν και περαστικά σε μας τσου Ζακυθινούς.Κρατάει ετούτη η αρρώστια αιώνες.
*Όνος που κατοικοεδρεύει σε ωραίον δημοτικό διαμέρισμα του μητροπολιτικού Δήμου.
Οι φωτογραφίες είναι απο του Αγίου το καλοκαίρι.