11 Ιουλ 2007

Νοσταλγία.Ένα παυσίπονο για το θάνάτο.



Όταν καβατζάρεις τα σαράντα έρχεται η πρώτη συνειδητοποίηση της φθοράς, αρχίζουν οι πρώτες προειδοποιήσεις ότι δεν είσαι παντοδύναμος, ότι οι αντοχές αρχίζουν να μειώνονται. Και τότε αρχίζει η πρώτη ιδέα του θανάτου, ότι πια είναι ορατό το τέλος. Είναι πια και η πρώτη ουσιαστική παρουσία του θανάτου στη ζωή. Αυτό έχει διάφορες συνέπειες γιατί όπως είναι φανερό η καινούρια πραγματικότητα έρχεται συνηθέστερα με μια μεγάλη κρίση. Και ξεκινάς νεανικές τρέλες π.χ. καγιάκ κτλ.
Η νοσταλγία λοιπόν είναι μια διαφυγή, από τη τωρινή οδυνηρή πραγματικότητα της πρώτης παρουσίας της ιδέας του θανάτου και του τέλους της ζωής. Διαφυγή σε ένα χρονικό διάστημα του βίου που η ιδέα του ήταν παντελώς απούσα, δηλαδή στα παιδικά χρόνια. Για αυτό στη τρίτη ηλικία ο άνθρωπος συνεχώς ανατρέχει στο πιο μακρινό παρελθόν τότε που η ιδέα του θανάτου που τώρα είναι επί θήρας, ήταν παντελώς απούσα η έστω αμυδρά παρούσα.
Ψάχνουμε ανθρώπους που μας μεγάλωσαν για να επιστρέψουμε σε εκείνο το παρελθόντα χρόνο και να αισθανθούμε έστω τη προσωρινή απουσία του. Αλλά και οι ηλικιωμένοι πια που βρίσκουμε που ήταν συνδεδεμένοι με τη παιδική μας ηλικία, μας δέχονται γιατί είναι και για αυτούς μια διαφυγή στο κόσμο τον αθάνατο.
Από το σπίτι μια τέτοιας γυναίκας γράφω αυτή την ανάρτηση που μένει μόνη σε ένα παλιό βυζαντινό σπίτι στη Σπάρτη και είχε να με δει από πέντε χρονών είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που αφού πήρε τη σύνταξη του ήρθε εδώ στα περίχωρα της Σπάρτης βρήκε ένα εγκατελημένο σπίτι, το επισκεύασε και μένει έκτοτε εκεί μαζί με τα τρία σκυλιά και τη γάτα της. Σ’ αυτή λοιπόν τη γυναίκα που είναι 81 ετών και σε λίγο θα εκδώσει το βιβλίο της ζωής της και οργανώνει σιγά σιγά το πάρτυ που κάνει κάθε χρόνο στο τέλος του καλοκαιριού, ήρθα να δείξω πως να στέλνει μειλ και να σερφάρει στο διαδίκτυο.
Και βέβαια η γυναίκα αυτή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη Ζάκυνθο γιατί δούλεψε εθελοντικά για μεγάλο διάστημα στο ορφανοτροφείο και τα παιδιά εκείνα ξέρω ότι ακόμα τη θυμούνται με νοσταλγία γιατί ήταν μια τρυφερή ανάσα στη σκληρή πραγματικότητα τους. Η συγκίνηση είναι μεγάλη από τέτοιες συναντήσεις και είναι πραγματικά εκτός από μια διαφυγή και μια γροθιά στο στομάχι του θανάτου που ενώ αυτός είναι ο απόλυτος χωρισμός εμείς επιμένουμε να Συναντιόμαστε Ακόμη.

3 Ιουλ 2007

Μούρλιες με κουπί

Κάθε άνθρωπος έχει κάποια «μούρλια». «Μούρλια» όπως λέει «ο κόσμος» που μας θέλει όλους ίδιους και ήσυχους για να μην αγχώνεται από τσι «μούρλιες» που δεν έκανε όταν ήθελε να τσι κάμει. Μερικοί έχουνε κάμποσες απ' αυτές τσι μούρλιες που τους δίνουν τη δυνατότητα να βγαίνουν για λίγο από τις βιοτικές μέριμνες, και να δραπετεύουν σα μικρά παιδιά αγκίζοντας σχεδόν... τον εαυτού τους.
Μια τέτοια μούρλια μου είναι το καγιάκ και οι διάφορες εξερευνητικές περιπέτειες μ’ αυτό. Ούτε σκάφοι, μηχανές, βενζίνες, ταχύτητες, ένα μικρό φουσκωτό βαρκάκι κι ένα διπλό κουπί. Είναι μια ιδιαίτερη απόλαυση να κινείσαι μόνο με απλά μηχανικά μέσα και τις δυνάμεις σου και ας μην μπορείς να κάνεις όσα φοβερά μπορεί ένας κινητήρας.
Θα σας διηγηθώ φωτογραφικά μια βόλτα που έκανα φέτος το καλοκαίρι, με το διπλό βαρκάκι μου σε παρθένα μέρη στο όμορφο νησί που γεννήθηκα μαζί με το φίλο vertzak γιατί κάθε απόλαυση που σου χαρίζεται σ’ αυτό το κόσμο, είναι απόλαυση όσο μπορείς να τη μοιραστείς με τον άλλον είτε με τον vertzak σαν συνοδοιπόροι στις εξερευνήσεις μας, είτε με σας τώρα μέσω του ιστολογίου.
Φοβάμαι βέβαια ότι δεν μπορώ να σας μεταφέρω το κλίμα, μια και όπως έχουμε ξαναπεί τις καλύτερες φωτογραφίες δε μπορέσαμε να τις βγάλουμε ποτέ, γιατί μας κόβονται τα χέρια όταν κάτι είναι τόσο δυνατό.
Πλέοντας στα νερά της Ζακύνθου επειδή το καγιάκ είναι χαμηλό και αθόρυβο οι γλάροι όταν πλησιάζαμε δεν ενοχλούνταν και πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ υπάρχουν και υποψίες φώκιας στη σπηλιά. Ακουγόταν συχνά μέσα στη κατασκότεινη σπηλιά, που δεν έβλεπες τη μύτη σου, ένα φύσημα μεταξύ βαριάς αναπνοής και φταρνίσματος που μας έκανε να υποθέσουμε ότι υπάρχει κοντά μας κάποιο ζωντανό .Ο μόνος τρόπος να το δια πιστώσουμε ήταν να φωτογραφίσουμε με φλας το μέρος που ακουγόταν η φωνή και μετά να δούμε στην οθόνη της ψηφιακής αν έχουμε πράγματι παρέα. Το αν είχαμε θα το δείτε στις φωτογραφίες. Ήταν μια βόλτα από το Μαραθία στα δυτικά παράλια στις λεγόμενες σπηλιές του Κεριού. Καλή ... θέαση.