30 Ιαν 2013

Επίσκεψη στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας προσκεκλημένος του καθηγητή Δημοσθένη Αβραμίδη

Ένα παράδοξο, θα μπορούσε να ειπωθεί, φαινόμενο στο χώρο των εικαστικών τεχνών είναι η «επικύρωση» της καλλιτεχνικής ιδιότητας με «βούλα» ακαδημαϊκού τύπου. Κι ενώ η «παράδοση» που εγκαθιδρύθηκε από τις πρώτες ακόμα δεκαετίες του 20 αιώνα ήταν «αντί-ακαδημαϊκή» (τι να πρωτοαναφέρει κανείς, το σαλόνι των απορριφθέντων, και τον τεράστιο ρόλο που διαδραμάτισαν αυτοί οι απορριφθέντες στην διαμόρφωση της Τέχνης όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, την παρότρυνση του δικού μας Γιάννη Τσαρούχη να εγκαταλείψουν οι φοιτητές την E.Ν.S.B.A. στο Παρίσι…κλπ. κλπ), η αντιακαδημαϊκότητα έγινε η νέα… ακαδημαϊκότητα. Κανένα πρόβλημα. Όπως θα έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ «τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι περίεργο». Όλοι όμως γνωρίζουν κατά βάθος, ύψος, πλάτος και μήκος πώς καλλιτέχνης δεν γίνεται κανείς με «βούλες». Εγώ την λύρα χτυπώ, κατά πως θα ‘λεγε ο «Ορφέας» του Οδ. Ελύτη. Καλλιτέχνης είναι όποιος ασκεί την Τέχνη. Απλό.Κάποτε ρώτησε ένα μικρό παιδί ο θείος του, τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. «Καπετάνιος» απάντησε το παιδί. «-Μα αφού ζωγραφίζεις τόσο όμορφα, γιατί δεν γίνεσαι ζωγράφος;» το ρώτησε ο θείος του, για να λάβει την απάντηση από τον μικρό: «Γιατί ζωγράφος είμαι»…Την Πέμπτη το μεσημέρι στις 13:30-15:00 στη μεγάλη αίθουσα θεωρητικών θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να είναι μαζί μας και να μας παρουσιάσει το έργο του, ένας καλλιτέχνης που δεν έχει «βούλες» ακαδημαϊκές (είναι απόφοιτος του Τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α. βέβαια, αν αυτό μας ενδιαφέρει). Ένας ζωγράφος που παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία σήμερα το έργο του σε γκαλερί του εξωτερικού, όσο ελαχιστότατοι εξ ημών…, έχοντας καταφέρει να δώσει στον εικαστικό τρόπο, το διαμορφωμένο και παραδομένο ως «βυζαντινό», μια ζηλευτή φρεσκάδα, καταφέρνοντας θαυμαστή πολιτιστική ταυτότητα στο έργο του. Ο αγαπητός φίλος Μπάμπης Πυλαρινός, ανεβαίνει στη Φλώρινα με ένα σλίπινγκ μπάγκ στις αποσκευές του… Δεν ζωγραφίζει με τα λόγια… Ας τον βοηθήσουμε όσοι εικαστικολογούμε ευκαίρως-ακαίρως. Ας τον προστατέψουμε σαν ένα σπάνιο είδος σήμερα. Ας τον υποδεχθούμε ως παιδιά που αγαπάνε να ζωγραφίζουν και μοιράζονται αυτή τους την αγάπη. Ναι, σε αυτό το κλίμα «ανθίζει» ο Μπάμπης. «Πόσοι θα είναι οι φοιτητές;» με ρώτησε με κάποια ανησυχία. «Μην ανησυχείς, είναι Πέμπτη και δεν θα ‘χουμε πολλούς» τον καθησύχασα (η αλήθεια είναι πως λόγω υποχρεώσεων δεν τον βόλευε Τετάρτη να έρθει, τα βάζει κι απ’την τσέπη του όλα!). «Τι να πώ;» με ξαναρώτησε. «Μη πεις τίποτα, δείξε» του απάντησα. Ας τον διευκολύνουμε λοιπόν. Τόσο με την παρουσία μας όσο και με την …απουσία μας!Και κάτι ειδικά για τους φοιτητές του κύκλου των Εκκλησιαστικών Τεχνών. Ο κ. Πυλαρινός θα είναι μαζί μας στο μάθημα της Πέμπτης. Αν θα θέλατε να τον ρωτήσετε οτιδήποτε σχετικό σας απασχολεί, προετοιμαστείτε καταλλήλως.» Δημοσθένης Αβραμίδης Επιλογίζοντας την παρουσίαση του Μπάμπη Πυλαρινού… Νομίζω ότι θα συμφωνούσατε πως η παρουσία και η παρουσίαση του κ. Πυλαρινού μας μετέδωσε την ουσία βασικών ζητημάτων για την Τέχνη της ζωγραφικής, ζητήματα που σπανίως τίθενται ανάμεσα σε εικαστικούς, όπως για παράδειγμα, ανάμεσα σ’ άλλα, τη χαρά του να ζωγραφίζει κανείς. Είναι πραγματικά πολύ σπάνιο σήμερα να διατυπώνει κανείς στα εικαστικά κυριολεκτικά με απλό τρόπο, με τον τρόπο του ψυχισμού του παιδιού που κρύβουμε όλοι μέσα μας, «τους προσωπικούς του παραδείσους». Μέσα από αυτή τη εικαστική στάση νομίζω πως δύσκολα δεν βρίσκουν και οι υπόλοιποι, οι θεατές, εμείς, μια θέση μέσα σ’ αυτούς τους εξεικονισμένους παραδείσους. Δεν θα έλεγα πως ο Μπάμπης θεωρεί τον εαυτό του «λαϊκό» άνθρωπο. Κατορθώνει όμως με θαυμαστό τρόπο να κάνει λαϊκή τέχνη. Να αναζωογονεί με προσωπικό τρόπο το συλλογικό μας ψυχισμό, μέσα από την προσωπική του «αφήγηση». Μας «μάγεψε» με τη φρεσκάδα του έργου του. Ας κρατήσουμε λίγη από αυτή τη «μαγεία», ας τη διαφυλάξουμε σε κάποιο σημείο μέσα μας σαν πολύτιμο μαργαρίτη. «Η λαϊκή τέχνη» έγραφε χαρακτηριστικά o Α. Γιορν το 1950 στην επιθεώρηση της ομάδας Cobra, «είναι η τέχνη του λαού όλης της οικουμένης. Δεν υπάρχει καθαρά εθνική τέχνη. Ο εθνικός χαρακτήρας δεν είναι παρά μια παραλλαγή του κοινού θέματος. Η λαϊκή τέχνη είναι η έκφραση της ελευθερίας του λαού. Όταν ένας λαός χάνει την ελευθερία του χάνει και την εθνική του τέχνη. Όταν ο καπιταλιστικός βιομηχανισμός υπερισχύει και η λαΐκή τέχνη διαθέτει μόνο τα ουρητήρια για να εκφράζεται ελεύθερα, τότε μεταναστεύει. Ο Πικάσο και οι άλλοι Ισπανοί ζωγράφοι μας έδειξαν ότι ένα καλλιτέχνης μπορεί κάλλιστα να ζει στη εξορία χωρίς χάνει τον εθνικό του χαρακτήρα. Μόνο ο καλλιτέχνης που διαθέτει οικουμενικό πνεύμα, αντλεί την έμπνευσή του από τη λαϊκή τέχνη». Το πνεύμα του ανωτέρω αποσπάσματος, μεταξύ άλλων, παρακινήσε την πρόσκληση του Μπάμπη Πυλαρινού να μας παρουσιάσει το έργο του και νομίζω πως εκ των υστέρων και με απόσταση μιας βδομάδας από τότε, κάτι έχει μείνει εντός μας να μας ρωτάει πόση ελευθερία διαθέτουμε ως λαός για να την εκφράσουμε. Αγαπητέ φίλε Μπάμπη, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την αφιλοκερδή σου προσφορά στο Τμήμα. Καλή συνέχεια (σε όλα…) !!!