3 Ιουν 2011

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Επειδή όλα είναι φευγαλέα ήθελα να δημοσιεύσω αυτά τα λόγια γιατί κάποτε μπορεί να μας χρειαστούν
Από τις εφημερίδες (nooz.gr):
«Είμαι εχθρός της κάθε ανάμειξης στα πολιτικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί αγανακτούν. Τους κόβουν τα ποσοστά τους; Εγώ είμαι ήρεμος και ήσυχος. Ζω με τη σύνταξή μου (590 ευρώ) το μήνα και μια «ενίσχυση» που μου δίνει («μου τα χρωστάει όχι από καλοσύνη») ο εκδότης μου άλλα 100 ευρώ το μήνα. Αυτά μου φτάνουν. Ζω καλά» δήλωνε λίγα λεπτά πριν την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα της σχολής απ’ όπου αποφοίτησε σχεδόν 50 χρόνια πριν - της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ - ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Λίγο αργότερα η Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., Μαρία Ιατρού που εκφώνησε τον έπαινο του τιμώμενου υπενθύμιζε μεταξύ άλλων ποιημάτων του την «Αγκίδα» («Το βράδυ που σκότωσαν τον Λαμπράκη/ γυρνούσα από ένα ραντεβού/ ... Πέρασαν τρία χρόνια./ Ξανακύλησα στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά/.

'Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί/ σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει: άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά/ άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα, κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια».
Στην είδηση αυτή και στο σχόλιο φίλου στο facebook οτι "Μήπως να μας πει και μας ο φιλτατος τη συνταγη πως τα καταφερνει....γιατι εγω τα φερνω απο δω τα φερνω απο κει και δεν βγαινουν τα ατιμα τα ευρω....με το συμπαθειο δηλαδη.." Ο Διονύσης Βίτσος έγραψε:
Oι παλαιότεροι έχουν άλλη αίσθηση του χρήματος και άλλη των αναγκών τους από ό,τι εμείς. Τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στην Κατοχή τον πήρε, μικρό παιδί, η μητέρα του και πήγαν και ξάπλωσαν στο πεζοδρόμιο κάτω από το χιόνι για να πεθάνουν από το κρύο, γλυτώνοντας έτσι από την πείνα. Θεώρησαν τον θάνατο από το κρύο "πιο γλυκό" από εκείνον της πείνας. Μάλιστα ήταν συνήθης τρόπος αυτοκτονίας στην πεινασμένη Θεσσαλονίκη. Τα έχει διηγηθεί ο ίδιος σε συνέντευξή του αυτά. Υπάρχουν γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή, τις επιλογές και τις ανάγκες. Αργότερα ο Χριστιανόπουλος διορίστηκε βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Όταν ο διευθυντής της βιβλιοθήκης, ο λογοτέχνης Γ. Βαφόπουλος, που έκανε μια ήπια νύξη για τις ερωτικές του επιλογές και τη σχέση τους με την εικόνα της Βιβλιοθήκης, δήλωσε αμέσως παραίτηση, παρότι δεν είχε άλλους πόρους για να ζήσει και την ηλικιωμένη μητέρα του να συντηρήσει. Έβαλε πάνω από όλα την αξιοπρέπειά του. 'Εζησε κάνοντας επιμέλειες βιβλίων, εργαζόμενος νυχθημερόν. Καυχιέται δε ότι ως εκδότης περιοδικού, του σημαντικού "Διαγώνιος", αλλά και γενικότερα δεν δέχθηκε ποτέ την παραμικρή επιχορήγηση από το Κράτος, απλώς και μόνο για να μπορεί να βρίζει όποιον θέλει. Όταν έχεις φτάσει στην κατάσταση που είχε φτάσει ο Χριστιανόπουλος στην Κατοχή, βάζεις άλλα πράγματα πολύ πιο πάνω από την άνεση και την καλοπέραση.