12 Ιουν 2008

Ένα σχέδιο ανατροπής.


Αυτό που λέει ο κόσμος βιβλιόφιλος δεν είμαι. Λίγα βιβλία και μόνο αυτά που με δυνατό μύθο και πλοκή με σέρνουν από τη μύτη να τα διαβάσω . Στα χέρια μου έπεσε και το βιβλίο του Μιχάλη Σπέγγου “IMPERIUM” από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ιστορικό μυθιστόρημα μάλλον λέγεται. Διαβάζοντας το με συνεπήρε και στο τρίτο κεφάλαιο με πήρε μακριά.
Περιγράφεται από ένα παιδί η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε μια πόλη όταν απειλείται η επίθεση του εχθρού. Με συγκινεί ο τρόπος που ένα παιδί βιώνει μια οποιαδήποτε κρίση του περιβάλλοντος του. Τα περισσότερα μηνύματα που παίρνουν τα παιδιά από μας δεν τα παίρνουν από αυτά που τους λέμε αλλά από αυτά που λένε τα μάτια μας, άσε που πολλές φορές είναι εντελώς αντίθετα από τα λόγια μας. Για αυτό λοιπόν όταν ανεβαίνει η ένταση στο σπίτι για οποιοδήποτε λόγο ο βασικός τρόπος που το εισπράττουν τα παιδιά είναι τα συναισθήματα των μεγάλων. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ βαριά για ένα παιδί.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα δροσερό καλοκαιριάτικο μεσημέρι στο Βασιλικό στο σπίτι της νόνας μου. Οι γονείς μου έλειπαν έκτος Ζακύνθου και τα εγγόνια «τα κρατούσε» όπως λένε η νόνα. Στο σπίτι ήταν ο Λευτέρης ένας γείτονας αγρότης και ο θείος μου ο Νίκος .Κρατούσαν και οι δυο ένα λευκό χαρτί τσακισμένο με το τρόπο που το τσακίζουμε για να χωρέσει σε ένα φάκελο, το χαρτί ήταν ιδιαίτερα λεπτό από αυτά που δεν κυκλοφορούν πια γιατί δε μπορεί να τα ρουφήξει ο εκτυπωτής. Τα χέρια και των δυο είχαν ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο. Στο σπίτι επικρατούσε παγωμάρα τα λόγια ήταν λίγα και η ατμόσφαιρα πολύ βαριά. Ήταν Ιούλιος του 74 και τα χαρτιά που κρατούσαν ήταν τα χαρτιά της επιστρατεύσεως τους. Το πρόσωπο της νόνας μου ήταν ιδιαίτερα ταραγμένο. Ο γιος της θα έφευγε για τον πόλεμο. Η ατμόσφαιρα για μας τα παιδιά ήταν αφόρητη και βέβαια όταν τα πράγματα έχουν πάρει αυτή την τροπή κανείς δε δίνει σημασία στα παιδιά. Υποσυνείδητα λοιπόν δράσαμε αθόρυβα για να ανατρέψουμε το αφόρητο κλίμα. Μαζέψαμε όλα τα μαξιλάρια του σπιτιού από το καναπέ και τις πολυθρόνες και τα τοποθετήσαμε γύρω από τη νόνας μας που εκείνη την ώρα υποτίθεται ότι μαγείρευε. Έτσι η νόνα ήταν κάπου στο νεροχύτη και γύρω της τοποθετημένα ως άλλο ναρκοπέδιο τα μαξιλάρια. Το αποτέλεσμα ήταν να μπερδέψει τα πόδια της στα μαξιλάρια και να πέσει κάτω. Το υποσυνείδητο σχέδιο μας είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία. Δημιουργήθηκε μια αναταραχή –πως έπεσε, αν χτύπησε κτλ- η οποία διέκοψε έστω για λίγο την αφόρητη ατμόσφαιρα που επικρατούσε και επιτέλους έστω και μαλώνοντας μας κάποιος ασχολήθηκε μαζί μας.

Οποιαδήποτε αφορμή που μας γυρίζει πίσω στο πιο σημαντικό και κρίσιμο κομμάτι της ζωής μας, τα παιδικά χρόνια, είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψεις πολλά πράγματα για σένα και να αισθανθείς αυτό που μεγαλώνει τα παιδιά που δεν είναι ούτε τα υγιεινά φαγιά ούτε οι κάθε είδους παροχές αλλά η αγάπη των άλλων.