Το να γκρεμίζεται ένα σπίτι ...

Το να γκρεμίζεται ένα σπίτι είναι ένας θάνατος. Που είναι οι άνθρωποι που έζησαν εκεί; Συνήθως πια μια κατεδάφιση είναι και το βιολογικό τέλος ή το ψυχικό μια ζωής ή η συνέχεια σε κάποια γκαρσονιερότρυπα για τα τελευταία χρόνια της ζωής ώστε μετά τη κατεδάφιση να γίνει μια ολοκαίνουρια, αστραφτερή μίζερη και απρόσωπη, ίδια με όλες τις άλλες, πολυκατοικία.
Οι μικρές καθημερινές συνήθειές τους, όσα έζησαν εκεί, οι πόνοι, τα κλάματα, οι πίκρες, οι χαρές, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι γέννες, οι θάνατοι...
Απέναντι από το εργαστήριο μου πριν δυο χρόνια γκρεμίστηκε ένα παλιό προσφυγικό σπίτι του 22.Ακόμα δεν το γέμισαν μπετό. Περνάω από κει κάθε μέρα. Σήμερα μόνο παρατήρησα τα κομμάτια της ζωής των παλαιών ενοίκων που στέκουν εκτεθειμένα σχεδόν εξευτελιστικά σε χιλιάδες αδιάφορα βλέμματα. Τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα όπως λένε σήμερα, αδιάφορα πια για αυτούς. Το μπάνιο τους, το γραφείο τους...

Χαμηλή πτήση,βόλτα στη θάλασσα και χάβαρα.

Το τελευταίο καιρό πηγαίνω συχνά στο νησί.
Στη ηλικία μου οι ανάγκες των άλλων περισσεύουν ..
Αυτή τη φορά δοκίμασα το αεροπλάνο.
Μετά από αρκετές καθυστερήσεις της Ολυμπιακής αποζημιώθηκα με μια χαμηλή πτήση

Πλησιάζοντας στη Ζάκυνθο η περιοχή του αεροδρομίου όλο μισοτελειωμένες οικοδομές μπάζα, σκελετοί κτιρίων. Σα μισοντυμένος εραστής που πηδάει από το παράθυρο με το λευκό σόβρακο, το μισοκουμπομένο παντελόνι και το ριχτό πουκάμισο. Όλο το νησί έχει πηδήσει το παράθυρο της νομιμότητας. Τάχα μου εραστές όλοι και μες την έκσταση.

Άσπρα σεντόνια και κοσμοπολιτισμός στις παρόδους
της Strata Marina.







Το Σάββατο το μεσημέρι με περίμενε ένα σπουδαίο γεύμα. Είναι ανόητο να γράψω στο blog τι έφαγα. Χάβαρα. Τι είναι τα χάβαρα; «Τα χάβαρα είναι ένα είδος οστράκων, μάλλον ταπεινών, που στη δεκαετία του ’70 τα πουλούσαν στη Ζάκυνθο με το τσουβάλι. Βραστά με κόκκινη σάλτσα και ψιλοκομμένο φρέσκο σκόρδο» γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος «Στον Παλιό Καταρράκτη» Τηγανητά με φρέσκο σκόρδο και άνηθο τα φτιάχνει η μάνα μου και ο Νικολάκης ο Σεφ στη κατσαρόλα με σκόρδο τριμμένο και άσπρο κρασί. Δε μπορείς να σταματήσεις.

Πήρα και ένα τηλέφωνο τη φίλη μου την Anit .Έτυχε να είναι στο νησί. Κάναμε παρέα από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο όλα τα περάσαμε μαζί.Δεν είναι και λίγο μετά χαθήκαμε εγώ στην Αθήνα και η Anit δουλεύοντας σε διάφορα σημεία της υφηλίου Βραζιλία, Σουηδία,Πακιστάν,Ιαπωνία και όσα άλλα δε μου 'χει πει, κοσμοπολίτικη τρέλα η Anit. Κάποτε ερωτεύτηκε ο ένας τον άλλον μιλάμε για αρχαίες ιστορίες, αλλά ουδέποτε συντονιστήκαμε σε μια ταυτόχρονη επιθυμία.
-Πάμε θάλασσα; Λαχτάρησα την αίσθηση που δίνει ο ουρανός, η θάλασσα και η άμμος μαζί.Πήγαμε ανατολικά πήγαμε νότια παντού αέρας και κύματα.Ψάχναμε γαλήνη. Στο Λαγανά τα κύματα θύμιζαν Χαβάη πέντε μηδέν μαζί με τα κλειστά τουριστικά εστιατόρια με τους πλαστικούς φοίνικες .΄Ένα πεταμένο βατραχοπέδιλο και ένα μπαλόνι.

Μια Ινδή ήρθε με την οικογένεια της στη παραλία. Τι υπέροχοι άνθρωποι που είναι οι Ινδοί. Πολιτισμός που φωνάζει ταπεινά παντού.

Αλλά και μια μεγάλη αντίρρηση για το «2» του Παπαϊωάννου

Άψογή παράσταση, σπουδαία χορογραφία, συγκινητικές στιγμές, δύναμη, εκφραστικότητα, εικαστική πληρότητα και σπουδαία η μουσική του Κ.Βήτα αλλά και μια μεγάλη αντίρρηση.
Ο Παπαϊωάννου αφηγείται μια πέρα για πέρα αληθινή μαύρη σελίδα, αλλά και ο τρόπος που την αφηγείται γεμίζει τη ψυχή σου σκοτάδι. Θέλω να πω ότι, και να εκφράζεται η μεγαλύτερη δυστυχία, σημασία έχει τι αισθάνεται ο δημιουργός πίσω από την αφήγηση για το νόημα της ύπαρξης του. Η άποψη μου λοιπόν είναι ότι, ακόμα και αν συμβαίνουν όλα αυτά που αφηγείται το «2» και πράγματι συμβαίνουν και αυτά, η ζωή δεν είναι μόνο αυτή η πραγματικότητα. Το "2" βέβαια είναι αλλού «δυστυχώς μόνο αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα».
Προσωπικά πιστεύω ότι το έργο τέχνης πρέπει να είναι μια εικόνα του παραδείσου και για να γίνω κατανοητός θα αντιπαραβάλω δύο άλλους δημιουργούς το Παπαδιαμάντη και το Ντοστογέφσκυ που ενώ αφηγούνται «δυστυχίες» εντούτοις αυτός που κοινωνεί τα έργα τους λυτρώνεται και πλημμυρίζει με φως η καρδιά του. Περίεργο δεν είναι. Η τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του Παπαϊωάννου είχε το φως που έχουν τα έργα του δασκάλου του, του Γιάννη Τσαρούχη. Άκουσα ότι το "2" είναι ένα πολύ προσωπικό του έργο. Κρίμα ,ευχαριστώ δεν θα πάρω σκοτάδι προτιμώ το φως του κυρ Γιάννη.